Kanatlarım hafifledi! SBS sonuçları açıklandı, kızım rahatladı.

  Gece uyurken Elif’in içine uyuduğu stres bastı bana adeta, garip rüyalar, çığlık kıyamet uyandım gece yarısı. Çıktım balkona, açtım bilgisayarı, yaktım bir sigara, çektim bir ‘’Hayır olsun’’… Ve karşımda sonuçlar. Bu defa çektim bir ‘’ Şükür!’’ Sonra mı? Sabah saatleri gelene kadar döndüm durdum yatağın içinde. 08.30’u gösterdiğinde akreple yelkovan zıpladım koynuna, verdim haberi. ‘’ Ohhh ‘’ çekip gömdü ya o güzel suratını yastığına, eridi yüreğim, doldu gözlerim. Nasıl ağırlık, ne stresmiş kanatlarında ki. Kanatlar hem de körpecik… Evimizin de hafifledi adeta. Farklı kokan sesler, neşe var havada.

  Şen şakrak girdi mutfağa, kardeşi ve benim için kahvaltı hazırladı, düşünün artık. Kahvaltı dediysem mısır patlaklarını kâselere koyup üzerine süt döktü yalnızca ama olsun. Mükellef kahvaltı sofrasından daha kıymetliydi benim için. Şimdi sıra önümüzdeki ay yaşanacak kayıt kaosunda. Kaos diyorum çünkü yaşamayanların bilmediği bir düzen var bu işlerde. Her sabah açıklanan puanları, kalan kontenjan sayılarını brokırlar gibi takip etmek zorundasınız falan. Neyse zamanı geldiğinde onları da konuşuruz. Şimdilik bu etapta bitti ya şükür.

  Bütün çocuklar için hayırlısını diliyorum canı gönülden. Daha bu yaşlarda önlerine serilen bu gelecek kaygısı, yarış çok feci. Sınav öncesi, sonrası sinir krizleri geçirenler, kusup bayılanlar, serumla sınavdan çıkanlar, dökülen gözyaşları, korkudan içe akan gözyaşları, uykusuz geçen geceler, mühür vurulan dudaklar ne için, hepsi sınav için. Geleceklerini bağladığımız sınav için. Daha doğrusu sistemimizin bağladığı gelecekleri. Diğer yanda da bu sistem kurbanı, sistem içinde canı yanmış ailelerin, bizlerinde alet oldukları kahrolası düzen.

  Kazandığı halde ailesinin inat ettiği okul uğruna üçüncü kere girdiği üniversite sınavında fenalaşıp, hakkı yanmasın diye, korkudan sınıftan çıkmayan, çıkamayan sonrasında kolunda serum şişesiyle soru çözen öğrenciler duydum. Ellerinden alınan çocuklukları, gençlikleri. Bizli yaşlara geldiklerinde izlerini taşıyacakları yılları. Uğruna şiirler, kitaplar yazacakları yılları. Özleyecekleri ama doya doya yaşayamadıkları yılları. Hiç sorumlukları olmadan gezip tozmaları, âşık olup o aşk uğrunda gözyaşı dökmeleri gereken yılları. Yani ‘’ Sağlık olsun. Her şeyin başı sağlık, huzur.’’ diyecekleri yaşlara geldiklerinde artık giden gitmiş, geçen geçmiş olacak.

  İşte tüm bunları hatırlayarak bizler demeliyiz onlara ‘’ Evet! Bitti, geride kaldı. Sonuç neyse ne, sağlık olsun. ‘’ Sonra da gene sonuç her ne olmuşsa olsun kutlama yapmalıyız. Hazırlanmış güzel bir sofra, alınan küçük bir hediye, sıkıca bir sarılma, güzel sözlerle…

   Hayatımızda ki her şey sevgiden geçsin, sağlık olsun.

ÖZGÜR TAMŞEN YÜCEDAL