Oğuz: Lıııı! Iıııı neydi ya?

Ben: Le, le, leeee oğlum le!

Oğuz: Tamam tamam le.

Ben: Burada ne yazıyor?

Oğuz: Of yeter anne tüm vaktimi çalıyorsun zaten bir sürü işim var artık. Eve gelince  ‘’bonjur’’ diyeceğim, spor yapacağım, ödevlerimi yapacağım. Peki, ben ne zaman oyun oynayacağım? Bütün vaktimi çalıyorsunuz?

Ben: Tamam hadi şu sırayı da bitirelim.

Oğuz: Neden doğarken öğrenmiş olmadım ki şu okumayı, yazmayı? Allah baba bi de hastalıklarla, savaşları yaratmasaydı ne güzel olurdu!

  Geçen bir arkadaşım ‘’Beyninin sol tarafını çok kullanıyorsun Özgür. Bu kadar düşünme. Ara sıra sağ tarafa geç. Gör bak nasıl sakin o taraf.’’ dedi. Ama gel gör ki, ne sol ne de sağ şerit kaldı bende. Beynin içi bildiğin Çarşamba pazarına döndü. Gece yatıyorum: ELA ve LALE tutuşmuşlar EL ELE, TOP ATıyorlar, ATA OT veriyorlar. ELA, LALE ALıyor. ELLER dönüp duruyor tepemde. Oğuz okuma-yazma işini bir çözsün bir daha telaffuz etmek istemiyorum bu iki adı. ELE de EL diyen ne olsun? Takacam başka bir isim.

  Hayır, anlamıyorum çocuk; dünya, güneş, yıldızlar mış, yeryüzüy müş, dönüşüm müş, hastalık mış, hayvanlar alemiy miş… bilmediği yok neredeyse. E söylenen ne lafı ne de verilen sözü unutur. Adresleri hatırlar. İngilizce parçaları ezberler. Bu kafa nasıl almıyor bu –le, -la ları?

  İlk günler pek üzerinde durmadım, nasılsa öğrenecek dedim. Ne zaman ki geçen gün:

-Bak anne gerçekten doğru yazabildim mi, yoksa beni sevdiğin için mi böyle söylüyorsun? Öğretmenin 

‘’ Anneleriniz sizleri sevdikleri için güzel olmuş diyorlardır.’’ dedi.

  Dedi ve bende hatlar kısa devre yaptı:

-Sil oğlum hepsini baştan yazıyoruz.

  Dedim. Kafada ki baloncuğumda da Oğuz’un yanında dile getiremediklerim:

” Ben gösteririm sana. Seviyomuşum da.. Yapamamış da. Ne üzüyorsun çocuğu. Ben demedim mi sana kadın – Zorlamayacağım! Zamanı gelince olur. Daha oyun çocuğu bu çocuklar.- diye. Ama yok anlatamamışım. Şimdi geri mi kalacak çocuk.”  O gün bu gün silip silip yazıyor, ağlayıp ağlayıp okuyoruz.

  Biliyorum, biliyorum eninde sonunda okuyacak. Elif birinci sınıftayken, asla okumayı öğrenemeyecek sanmıştım. Zamanı geldi, çatır çatır okudu – yazdı. Hatta Belgin kızmıştı öyle düşündüğüm için. Sonra Belgin’in kızı Deniz ilkokula başladı. ‘’ Bu çocuk okuyamayacak galiba.’’ deyince hatırlatmıştım düşündüğüm için kızdığı şeyi. Şimdi o şekilde düşünmüyordum. Vakti geldiğinde kıvıracak bu işi diyorDUM. Ta ki öğretmeni o açıklamayı tutup Oğuz’a yapana kadar. Bana söylese gene sorun yoktu. Ama Oğuz’a söylemesi bozdu beni. Bu hallerimizin sebebi Oğuz’un öğretmenidir, biline.

ÖZGÜR TAMŞEN YÜCEDAL