Telefonu uçak moduna aldığım bir akşam daha. Şuan sayfası açık şekilde kucağımda duran kitabın kırkaltıncı sayfasında;
“İçime ipekten esnek, çelikten sağlam bir koza ördüm.
Bu içsel sığınak bir kaçış değildi, arayıştı.
Girilmez sınırları olan, güzel bir dünya yarattım göğüs kafesimde.
O koza içinde yeni bir dünya kurdum kendime. “
yazıyor. Ben yazmışım gibi hissettiğim nadir satırlardan biri. Bu defa kıskanarak değil çok yakın bularak okudum.
Son yıllardaki yaşantımı tarif ederken sıkça kullandığım tabir “ koza “. Hissim de tam olarak böyle; hayatımın etrafına koza örmüş gibiyim.
Okuduğum kitabın adı Rağmenciler. Pek benlik değil, şifonyerin üzerinde elime ilk gelen o olunca okumaya başlamıştım. Rağmenciler ve Saydıycılar ı anlatıyor. Bitirir miyim bilmiyorum. Ama buraya kadar kendimle ilgili analizim; kendimin farkına varana kadarki yaşlarımda ben de -saydıy-cıymışım.
- o olsaydı
- imkan olsaydı
- destekçim olsaydı
- anlasaydı
- şehirde olsaydım
- vaktim olsaydı saydı saydı saydılar. Şimdi mi. Şimdilerde arada gene saydıycı olasım tutsa da çoğum rağmenci. Kozanın sebebi de işte o rağmenlerim.
Gene kitaba göre; beni olduğum yere mıhlayan, mağdur rolümde tutan -saydılar-ıma siktiri çekince huzura erdim, diyebilirim. Vay küfür etmeyi özlemişim.
Gene kırkaltı sayfada okuduklarıma göre, çevremde lüzumsuz konuşan birçok kişiye kısaca -saydıycı diyebilir mişim. En güzeliyse -rağmenci tanışlarımın daha net farkına vardım. Herşeye rağmen bırakmayan, kendini bozmayan, özüne sahip çıkan rağmenciler.
Her halimizi çözdüydük ya bi bu kalmıştı. Artık rahatız. Gülmeyin! Ya da gülün. Ben de ciddi başlayıp sonlarda hep gülüyorum. Bu tanım, sınıflandırmalar falan hiçbiri umurumda değil. Paylaştığım kadarıyla anlaşılacağı üzere bir güzelliğimin daha farkına vardım mı mutlu oluyor gerisini takmıyorum. Herkese rağmen.
Uzun zamandır blog yazısı yazmıyorum. Özlemişim. Aşina Duygular’ı geçen Yaso’yla andık hatta. Bahçesinde taş ev olan arsanın yamacına oturmuş sonbahar renklerine bulanmış meşe ormanlarına izlediğimiz bir ormancı köyünde. Haftalarca köy köy, kahve kahve dolaşıp “ seni bulacağımı biliyordum “ dediğim evin yamacındaydık. Kozamın içinde olmasına niyet ettiğim ev. Yollarda geçen saatler günlerdeyse “müsait olsaydımcılar”, “duysaydımcılar”, “yerim dardıycılar”, “niyetim iyiydiciler” daha neler neler gördü bu gözler. Ama “herşeye rağmen” diyen üç kişi oldu ki -saydıcılar-ı sildi geçtiler. Onların da kalplerine göre olsun diledim.
Gerisi gene hep okuduğunuz Özgür. Daha sakin, hatta duyarsız denilecek kadar sakin. Kendi halinde. Fazlaca susan, azca dinleyen, çokça okuyan.
Babasını özleyen. Annesinin omuzundaki yerine şükürlü. Evlatlardan öğrenmeye çalışan. Herkeste gördüğü parçasına saygılı. Onu kendisinden korumak için uzaklaşanlara minnetli. “Herkes haklı”ya sonuna kadar bağlı. Asılı herşeye rağmen hep umutlu Özgür.
Söz uçar yazı kalır. Çokça selam ederim.
Herşeye rağmen …
özgür tamşen
ozgurtamsen 