Beni de kaybettik. Geçen sabah dışarıya çıkmanın evdeki giyinme safhasındayken ben kendimi ‘’ Bu ayakkabı deri pantolonun altına uyar mı acaba?’’ sorusunu aklımdan geçirirken yakaladığım an anladım ki yoktu artık eski kadın. Kaybetmiştik. Sorunun aklımdan geçtiği tam o an, elimde ayakkabının teki kalakaldım, kal geldi. Gelen ‘kal’ın bir yanında gülme hissi diğer yanında zavallılık hissi de geldiler, şahane olduk. Tastamamdık. Bu hallere düşecek kadın mıydım ben! Güzel olur mu falan değildi çünkü sorunun aklıma düşüş şekli bildiğin (ve benim önceden bilmediğim); -uygun düşer mi, racona uyar mı, tarzı bu mudur?- şeklindeydi.
Sebebi tahmin (çoğunuzun) edeceğiniz gibi uzun zamandır televizyonda yayınlanan, ‘’ Tarzını Seveyim Yavrum Bizimlesin ‘’ ya da benzeri adı olan program.
Bahsi geçen programın yayın saati, tam bizim çocukların okuldan geldikleri, benim çocuklarla birlikte sofraya oturduğum saat. İlk günler gerçekten ve haKKetten hiç oralı olmadım. Zamanla kulak aşinalığı olmaya başladı-mış. Bunu da sokakta kulağıma çalınan ‘’Bizimlesin’’, ‘’ Tarz olmuşsun’’, ‘’ Bizimle değilsin’’ ve benzeri cümlelere yabancılık hissetmemeye başladığımda anladım. Ve anladığımda iş işten geçmişti; televizyonun karşısında geçirdiğimiz o kısacık zaman dilimi içerisinde tek merakı kudurukluk, gezegenler, yılanlar, timsahlar ve pek tabii MiceCraft olan Oğuz bile yorumcu olup çıkmıştı. Elif deseniz kızların cadolozluklarına evden çığlık, küfür kafir cevaplar vermeye… Çocuklarım bu küfürleri nereden öğreniyorlar onu da hiç bilemiyorum. Halbuki anaları kibarlık abidesi. Neyse siktir edin gitsin, büyüdüklerinde unuturlar. Ya da unutmasınlar, küfür iyi gelir, yakışacağı ağızı da bilir.
Bakın sakın yanlış anlaşılmasın! Tamam temiz giyinmek, güzel-yakışan bir şeyler giymek iyidir. Buraya kadar tamam. Ben tek derdi borsanın kaçta açılacağı, buzulların erimesini tek başıma nasıl durdurabilirim, savaşları nasıl durdurabilirim, eşitliği-adaleti nasıl sağlayabilirim olan bir kadın olduğumu hiçbir zaman iddia etmedim. Ha bütün bunlar ve çokları için birey olarak elimden geleni yapıyorum, okuyor takip ediyorum tamam ama en nihayetinde yaradışsal olarak kadınsal herbir dürtüyü de taşıyorum. Hem de bazen kendimden korkacak bazen de üstün varlık olarak görecek kadar. Ama bu kadarı olmaz, olmamalı. Hele program formatında ele alınıp, yansıtıldığı şekilde asla. Yahu arz-talep, beyin yıkama, gündemden dönen dolaplardan uzak tutma, halkları uyuşturma, düşünme yetisini yitirmiş nesiller yetiştirme projeleri ama bu kadar feci mi durum, korkutucu! Altın vuruş yerine doz doz versinler bari!
Ulan şimdi yazdım ya bunları yemin ederim bir ağırlık çökmeye başladı omuzlarıma; ya gün gelir de tekrar o programa bakarken yakalarsam kendimi ekran karşısında!!! Çok utanırım lan! Bazen gerçekten çok zavallı olabileceğimi kabul etmek hafifletici olur mu acaba. O an gelir de, yakalarsam kendimi işte o zaman karar vereyim ne bok olduğuma. Şimdi akşamın bu saati, yol yorgunuyken karar veremeyeceğim. Ha karar vermek zorunda kalırsam da haber ederim size, söz.
Kendimi kaybetmiş olduğumu düşündüğüm sabaha dönersek, dönelim çünkü elimde ayakkabının tekiyle bıraktık beni… O gün ben inadım, savaşım her kimeyse eşofman giyerek çıktım sokağa. En azından kendime olanı yenmiş oldum. Dağa küsen karınca misali küstüğüm dağların çoğunlukla hiç haberleri olmadığı, benim kendi kendime küsüp, kendi kendime barışmalarım çok olduğundan kendime kendime savaşayım dedim.
Ay böyleyken böyle işte. Öper koklarım. Büyüklerin yanakları, küçüklerin gözlerinden öper selam ederim. İyi geceler olsun. şimdiden hayırlı cumalar. Eyvallah!
özgür tamşen yücedal
ozgurtamsen 