-muş, -mış`lı geçmiş zamanlar
Yaşanılan! Tanıkları! Hatırlananlar her ama her zaman birbirlerinden farklıyMIŞ. Keza bazen kendi hatırladığımız bile. Herkesin hikayesi yalnızca kendine ait MİŞ! Yani hatıralar bile paylaşılamıyorMUŞ! Tek başımızayız.
Yaşadığımız her şey yalnızca bir anMIŞ.
“Gerçek” yokMUŞ yalnızca “Hakikat” varMIŞ. Peki hakikati bilen kim?
“Geçer” diye umduğumuz ve hatta geçti sandığımız birçok şey geçmiyorMUŞ. Çocukken dizlerimizde kabuk bağlayan yaralar gibi üstleri kabuk tutmuş yaşanmışlıklarla kaplıymış kalbimizin her köşesi. İnsan yaralarını öpüp sevebiliyorMUŞ.
Anlam aramak kadar anlamsız şey yokMUŞ. Aramak beyhude bir çabaymış zaten.
Sonra; bir şey hissediyorsan doğrudurMUŞ. Hani adını koyamadığın, sisli bi’duygu kaplar da ad bulamazsın ona. İşte o durumlarda hissettiğine ad bulmana gerek yokmuş, doğrudurMUŞ.
`Yarım kaldı,` diye bir şey yokMUŞ. Her şey, her yaşanan olması, yaşanması gerektiği kadar MIŞ. Olup olabileceği yaşıyoruz yalnızca. Payımıza düşenden ne az ne de fazlası.
“Pay“ denilense hepimize ayrı ayrı dağıtılmış, daha dünyaya gelmeden. Para, üzüntü, sevinç, rızk, mutluluk, aşk… hepimizin kabı kadar. Yollarımız ayrı ayrı.
Asıl söze değil diyene ya da kişinin dediğine değil yaptığına bakılacak devir bu devir MİŞ. Çünkü söze baksak; herkes her şeyi biliyor, adeta herkes ermiş. Peki uygulayan, dediği, inandığı gibi yaşayıp ilişkiler kuranların sayısı? Peki ya kendimizle ilişkimiz!
Ve gene bence `kişi kendini bilir(bilmeli)`, `her koyun kendi bacağından asılır` sözlerinin en kıymetli olduğu zamanlar.
Ama bakın geçmişten özgürleşmek nasıl başarılıyor onu biliyorum artık; şimdiki an-da bulunmak. Kendimizi bütünüyle şimdiki an-a yerleştirmeyi başarabildiğimizde düşünce sona eriyor. Düşünceye alan bırakmadığımızda … Düşünce an-ı yakalayamıyor. Her ne oluyorsa yalnızca izlemek yeterliymiş. İzleye izleye gelinen bir yer var işte o noktadan sonra da kimseyle derdin – zorun kalmıyor.
Galiba en önemlisi de; düşüncelerin ışık gibi neye yöneltilirse orasını parlatıyor olduğunu farketmek.
Önceki satırları yazdıran anların hepsi geçmişte kaldılar, tortuları da bunlardan ibaret.
Özetle; oldurtmaya çalışmanın aciziyetinin farkına varmış bir Özgür olarak gelecekle ilgili kalbî – biricik hayallerimle giriyorum yeni yaşıma.
Bu alemde payıma düşenlereyse şükür doluyum.
özgür tamşen
ozgurtamsen 