Kekin güzel kabarması için kullanacağınız unu eliyorsunuz ya, kendinizi de un gibi eleğe koyup silkeleyin! Sonra bakın elekte kalanlara; gereksiz yere onca zaman taşıdıklarınıza, beraberiz sandıklarınıza, sevdiğine inandıklarınıza!
Görünce korkmayın. Üzülmeyin. İnadına, sabırla, her şeye, herkese rağmen pişirin kendinizi. Ve sonunda görün özünüzde ne olduğunuzu, nasıl mis gibi kabardığınızı, güzelliğinizi.
Değerinizi kendinize siz verin. En çok siz sarın, siz sevin kendinizi. Eledikçe aslında ne kadar çok şeye sahip olduğunuzu da göreceksiniz, sahici olanları.
O zamana kadar mutsuzluğunuzla – sıkışmışlığınız – çaresiz hissedişinizle beslenenlerin, sırtınızı sıvazlarken “oh oh” diyenlerin farkına varamamış olduğunuza, içtenlikle inandıklarınız tarafından asla ve kat’â inanılmadığınıza boşverin.
Zaten kendinizi ‘’En kabul edilemeyen şey insanın yalnızca kendisi için bir şeyler yapmasıymış demek ki.’’ diye düşünürken yakalamanız pek vakit almayacak. Ya da; cesaret edemediği şeye cesaret etmiş birini karşısında gördüğünde kabalaşıp, cüretsizce eleştiren ne çok insan olduğunu görmeniz.
En mutlu benim. En meşgul benim. Karısını en çok seven benim. Kocasını en çok seven benim. En çok sevilen eş ( sevgili ) benim. En iyi anne ( baba ) benim. En çok arkadaşı olan benim. En fazla aranılan benim. Bakın en neşeli benim. En çok gezen benim. En merak edilen kişi benim. Ben her şeyi bilirim. En becerikli benim. Daha ne EN’ler var aklınız uçar. Gene koca koca yalanlar.
Kimi kandırdıkları, kiminle yarıştıkları, kime ne ispatlamaya çalıştıkları, kendilerinden ( başkalarından ) ne kadar hoşlanmadıkları, kendileriyle yüzleşmekten ne denli korktukları bilinmez. Düşünmeyin.
Zaten tüm bunlar da benim kendime ait ilginç düşüncelerim.
Bu satırları okurken de tasalanıp, etrafınıza gözatmaya çabalamayın çünkü kendinizi eleğe koyduğunuz andan sonra hiçbir şey yapmanıza gerek kalmayacak. Her şey kendiliğinden olacak. Sizinle gerçekten hiç olmamış olanlarsa gene siz bir şey yapmadan kendiliklerinden gidiverecekler. Sizin de umurunuzda olmayacak zatî. Daha doğrusu kendinizi sevip kendinizle ilgilenmekten gittiklerinin farkına bile varmayacaksınız. Olur ha karşılaşırsanız da yalnızca tebessüm edecek ve görevlerini tamamlayarak hayatınızdan çıktıkları için sessizce teşekkür edeceksiniz.
Öyle bir renge boyanacaksınız ki; gene sizin bir şey yapmanıza gerek kalmadan bir bakacaksınız çevrenizi rengarenk başka insanlar sarmışlar. Sevmek sevilmek için çaba harcamanız gerekmediğini öğreneceksiniz. Silbaştan.
Çünkü; insan olduğu gibi seviverir, şartsız şurtsuz.
Siz hele bir cesaret gösterin! Diyorum ya; yolu zaten ardınızsıra siz sürükleyeceksiniz. Yol olacaksınız.
Yolun yürürken yaratıldığına inanın.
Kırılmaktansa asla korkmayın. Kırılmak çok insanca. Düşmek, ardından kalkmak hatta kimse dokunmasın düştüğüm yerde biraz yatayım isteği. Zaman zaman bütün yollar çıkmaz sokak olmuş gibi hissetmek. Gün geldiğinde durup durup ağlamak. Yapayalnız kalmış hissetmek. Günlerce tek kelime konuşmamak.
Güvenin! Zor zamanlar, anlar iyileştiriyor.
Derken derken derken bir sabah gözlerinizi açıyorsunuz ve yüreğinizden bir kelebek havalanıyor. Hafif. Huzurlu. Dingin.
Peki nereden mi başlamalı?
Ne istiyorum?
Olduğum yerde iyi miyim?
Güvende hissediyor muyum?
Yaşadığım hayatın ne kadarındayım?
Bundan sonra da burada olmayı tercih ediyor muyum?
Neden korkuyorum?
En kanatan, zaman alan, sızlatan yer ‘’Korkular’’ olabilir.
Siz en derininizde hissettiğiniz şeye güvenin, ‘’evet’’ deyin, ‘’varım’’ deyin.
Geçmişteki sizi ve her şeyi ve herkesi affedin, yargılamayın.
Bir ömrün içinden nihayetinde yüzüne bakılır bir hayat yaratmaya çabalıyoruz. Kırıldığımız yerlerden kabuğunuz soyulacak. Izin verelim soyulsun. Soyulsun ki; altından hayat çıksın.
Yalnızca bir kalp atışı olduğumuz şu alemde işte o tek atışa varabildiğimiz yerde hafiflik var.
Artık mutluluk – mutsuzluğun sorumluluğunu üzerimize alma vaktidir.
özgür
ozgurtamsen 