Dün sabah Erdo hatırlattı, sabırsız, tahammülsüz müşüm! Ben ne bok olduğumu bilmiyorum ya hatırlattı iyi oldu. Ve hatta benimle sinemaya falan gitmeye korkuyormuş, birilerine takacam, filmi burnundan getireceğim korkusuyla. Çakkıdı çakkıdı sakız çiğneyenlerin, hatur hutur mısır yiyenlerin (sinemada neden satıldığını anlayamadığım tek şey), çay bahçesinde sohbet eder edada olanların, telefonla konuşanların… arayıp arayıp zorla beni bulmalarının suçlusu benim ya. Deli mıknatısını üzerime ben monte ettim ya. Dünyayı değiştiremeyeceğimi bilmiyorum ya. Kısacası manyağım ya ben öyle takık takık yaşamaktan çok mesudum. Erken yaşlanıyorum lan! Stres yaşıyorum yok yere lan! Film zehir oluyor lan! Evden çıkmaktan korkar oldum lan! Var mı ötesi perişanım.
Böyle sabırsız, tahammülsüz bir sosyomanyak iken ben, evren bir ay önce bize bir yardımcı yolladı. Söylediğim şeyleri anlamıyor. ‘’anladın mı?’’ diye soruyorum ısrarla, ‘’anladım, tamam abla’’ diyor. Sonra aradığım şeyi bulamadığımda, sildiği yerler günlerce kurumadığında, sabahın 07.00’sinde elektrik süpürgesini çalıştırmaktan vazgeçmediğinde, kargalar boklarını yer yemez çocukların akşam yemeleri için pişirdiğim yemekler akşamı göremediğinde… anlamamış olduğunu anlıyorum. Ama ben ne yapıyorum? Tüm sabrım, tahammülümle evden kaçıyorum. Var mı ötesi perişanım.
Eeee peki nerelere gidem ben? Marmaraya hapsedeceğim kendimi. Ben içindeyken deneyip, test edip dursunlar. Durmasınlar! Okuyup üflesinler beni.
Bakın şimdi aklıma geldi: Erdo geçen gece yarısı ben uyanmış gördüğüm rüyayı not edecek kağıt kalem bulabilmek için karanlığın içinde deliler gibi aranıyorken de ‘’ne yapıyorsun? ne oldu?’’ sorularına aldığı yanıttan sonra ‘’ne kadar eğlencelisin!’’ demişti. Bu gidiş iyi mi, kötü mü? Yolumuz yol mu? Perişanım.
Peki bugün: Cumhuriyetimizin yıldönümü kutlu olsun! Olsun da; bu havaya atılan sayısız fişekler martıların ağızlarına sıçmadı mı? Bak işte bu düşünceyle izlenir mi kutlamalar? Ben neden böyleyim yarEbbim ben? Perişanım.
özgür tamşen yücedal
ozgurtamsen 