Kabul edilesi değil. Anlaşılabilesi değil. Mecburcu. Boyun eğdirici. Anlamaya çalışmaktan vazgeçirici. Daha dün; okullar tatil oldu, yaz tatili başladı, çocuklar üç ay evdeler … laflarını ederken ahan da yarın sabah itibariyle, resmi olarak yaz tatili bitmiş olacak. Adına zaman dedikleri, dakikalarla ölçülen, nasıl – ne ara geçip gittiği bir türlü idrak edilemeyen şey gene çok hızlı, biz daha ne olup olmadığını anlayamadan geçip gitti. En fenası yaz aşkı yaşayanların evlere dönüşüdür, eminim. O gençler sakın üzülmesinler kış gelince bir yaz aşkı biter, gelecek yaz yeni yaz aşkı başlar. Zaten adından belli; Yaz Aşkı. Öyle ya da böyle, aşksız ya da aşklı, devrile devrile hayatlarımızdan birer yaz daha eksildi yani. Yaşayacak daha kaç yaz mevsimimiz var acaba, hiç düşündünüz mü? Düşünmeyin. Ben düşündüm çünkü… Kimse bilemez tabii ama tahminini bir hesap yapınca bile çok az kalmış geliyor insana.

Planladığım asıl paragrafımın başlangıç cümlesine gelince:

Ne yazdı be! Olan olmayan, başıma gelen gelmeyen, hayra mı hayırsıza mı yormak gerekir karar verilemeyen çok şey yaşadım bu yaz. Dün gece oturup günceme yazmaya niyetlendiğimde daha net çıktı ortaya çok oldukları. Ortaya çıkan netlik karşısında da kalakaldım ve yazmaktan vazgeçtim. Burada da yazmayacağım, korkmayın. Ben korkmuyorum. Tümünü yaşamam gerekiyor muş demek. Başıma gelecekleri var mış. Özet gene aynı: Her şeyin başı sağlık. Sağlık olsun, gönüller hoş olsun. Her şey biter.

Derken derken sonbahara girişi dün sabah marketteki seramoniyle başlattım, eksik gedik tamamladım. Okula gidip Ouzun dolabına kırtasiye yerleştirmek onun ardın da yemek pişirmek geldi. Ne kadar heyecan verici, değil mi!!! Lakîn bu sabahın erken saatlerinde başlayıp akşamüzerine kadar süren kuaför buluşmam efsaneydi. Orada geçirdiğim süreyi bir kadın olarak şehirden uzak geçirdiğim üç ayda fiziksel görüntümün ne noktaya gelmiş olduğu tahmin edebilin diye yazdım. Çıktığımda ki haliyet i ruhiyeyemi anlatacak tek cümle ‘Kendime yabancılaştım.’ . Amannn insanoğlu her şeye alışıyor, alışırım. Yaşanan çok şey kesilen saçlarımla beraber geçmişte kaldılar. Kuaför & Kadın ilişkisi kadar derin, sadakatli, samimi başka bir ilişki türü var mıdır? Sanmıyorum. Benim bir de rutin kontrollerimi yapan Burak Hoca ve Türker Hoca’yla aramda benzer ilişkiler var, o kadar. Diğerleri hep menfaati. Kabul.

Bu kabulleniş alışmalar, vardır bir hayrı demelerle iyiden iyiye yaydım götü. Fena da olmadı. Kafası rahatlıyor insanın valla. Okuyacağım kitaplarda adeta sıraya girmiş hazır olmamı bekler gibi ardı sıra dizilince taşlar yerine oturuyor. Misal; ‘Ömrümden Uzun İdeallerim Var’ ( Suna Kıraç ) ilk sıradaydı, yolumu açtı. Ardından gelen ‘Herkes Kendi Hayatının Kahramanı’ ( Gülcan Özer ) biraz oyaladı. Durun asıl bomba şimdi elimde olan kitap ‘Tanrı’nın Formülü’ ( Jose Rodrigues Dos Santos ). Giriş bölümünü Feyza’ya okuduğumda, ki kendisi yakın arkadaşım olur, ondan gelen tepki ‘Aman aman okuma annem sen bu kitabı, okuma’ oldu. Kafamın karışacağından korkmuş olmalı. Büyük büyük sorular, büyük büyük cevaplar. Henüz yarısına gelmek üzereyim ve yazılanların çoğunun bir kez daha üzerinden geçiyorum. Buraya kadar her yazılan şahaneydi, merak heyecanla okuyorum.

Sonbahar hayatlarımıza bahar gibi gelsin dilerim. Tüm çocuklara zihin açıklığı, eğitmenlere sabır, velilere güç kuvvet, kırtasiyecilere insaf dilerim. Büyüyecekler bu çocuklar da tıpkı bizler gibi. Ve bizler de ana-babalarımız gibi ‘Büyüdükçe dertleri de büyüyor.’ diyeceğiz. O sebeple ne bugünkü sorunları büyütmenin ne de henüz zamanı gelmeden geleceği dert etmenin anlamı yok. Rahat olmak lazım. Rahatlayın.

Bu defayı kısa bir merhaba kabul edin lütfen. Çünkü; gerçekten yalnızca kısa bir merhabaydı.

Eyvallah!

özgür tamşen yücedal