Neden? Hala aklım almıyor, alamıyor. Nasıl bu kadar ayrılmışız, ayrışmışız. Diğer yanda nasıl bu kadar bir olmuş, birleşmişiz. Ağaçların peşinden yola çıkıp geleceğimizin aydınlık günleri için el ele, omuz omuza sokaklara dökülmüş olmamız, olduğum taraftan bakınca umut verici. Evet, ben bir taraftaymışım. ‘’ Taraf ‘’ kelimesi hiç olmadığı kadar içi dolu, soğuk, ayırıcı, uzaklaştırıcı geliyor özellikle bugün.Çünkü, ben sanıyordum ki, farklı düşünüyor olsak bile hayalini kurduğumuz dünyada beraber yaşıyor olmalıydık, yan yana…
Belki de bugüne kadar hiç bu kadar uzak hissetmemiştim. Bir tarafta olmanın anlamını iliklerimde hissetmemiştim. Demoktarik, özgür yaşamanın karşılıklı saygı göstermek, saygı görmek olduğu öğretildiği ve buna delicesine inanmış olduğumdan sanıyorum. İnsanca yaşamanın yalnızca tek bir anlamı olduğuna inanmıştım. Eşit, özgür, laik, kardeşçe yaşamak sanmıştım insanca yaşayabilmeyi. Yanılmışım. Çok üzgünüm.
Okuduğum vahşet, düşmanlık, kin dolu, kardeşi kardeşe düşürücü yorumları görünce dehşete kapıldım. Bir hafta öncesine kadar aşını, sırlarını, elem, mutluluklarını paylaştığı arkadaş, akrabalarını düşman ilan etmişleri görüp duyunca dehşete kapıldım. Yanılmışım. Kör bakmışım. Pespembe görmüşüm. Çok üzgünüm.
İleride yaşayacakları güzel aydınlık günler hayal ederken çocuklarım için , hayallerime tüm çocukları katmıştım. Alkol kısıtlaması geldiği gün gençler arasında hapçılığın artacağı endişesi sardığında kafamı, bütün çocuklar için korkmuştum. Şimdi bu ihtimalleri ( ki, Tanrı hepimizin çocuklarını korusun ) yalnızca karşı tarafta gördükleri insanların çocuklarına mal edenleri görünce ürperiyorum. Gençlikten bu kadar uzak yaşadıklarına inanamıyorum. Kendi evlatları için hayal ettikleri geleceği anlayamıyorum. Yanılmışım. Gerçekten çok üzgünüm.
Bir ezan sesiydi dualarımızın ortak olduğu. Üzerinde dumanı tüten bir tabak helvaydı ağzımızın tadını ortak eden. İstiklal marşıydı geçmişimizi, geleceğimizi ortak eden. Türk bayrağıydı göğümüzü ortak eden. Kimimiz için iftar sofrasıydı beraber el açtığımız. Kimimiz için içki sofrasıydı beraber meşk ettiğimiz. Bayram sabahlarımız vardı bizim el öptüğümüz, şekerle sohbetimizi tatlandırdığımız. Çocuklarımız el elelerdi halaylarda. Yakıldıklarında ağladığımız, isyan ettiğimiz alevi dostlarımız vardı bizim. Vurulduklarında sokaklara döküldüğümüz Ermeni dostlarımız vardı bizim. Ortak bir yaradanımız vardı bizim. Dili ayrı, temennisi aynı dualarımız vardı bizim. Taşı kuşlara bile atamazdık biz. Soluğu olurduk düşenin. Kim taraf yaptı bizi? Ne zaman düşman olduk biz? Hani rengarenk ve mutluyduk biz. Ne zaman karardık, kör, sağır olduk? Nasıl aydınlanırız, ne zaman tekrar kardeş oluruz bilemiyorum ama çok üzgünüm, çok.
özgür tamşen yücedal
ozgurtamsen 