Mutfak lavabosunun altı su akıtmış. Banyoda sifonun şamandırası bozulmuş. Anahtarlık kırıldı. Gözlüğümün yan vidası gevşemiş. Ev ayakkabımın tabanı ayrıldı. İşaret parmağım hâlâ atelli.
Lavabo borusuna bıçak sokup iple sabitledim. Şamadırayı iple bağladım. Anahtarlara yeni anahtarlık taktım. Gözlük vidasını torna vidayla sıktım. Ayakkabının tabanını baliyle yapıştırdım. Ateli tahta çay kaşığıyla yeniledim.
Tıpkı hayat gibi bazen üst üste geliyorlar. Üstüme üstüme geliyorlar. Hepsi sırada bekliyorlarmış gibi.
Bir an geliyor sanıyorsun ki herşey yerlebir, asla toparlanamayacak. Gene an geliyor hayat bazen ufacık bir tebessüm, merhabayla toparlanıyor. Bugün olan gibiler de ipti, yapıştırıcıydı, torna vidayla falan. Oluyor yani.
Ha kafam bi’ara attı tabii. Hepsini olduğu gibi bırakıp, kapıyı üstlerine kilitleyip evden çıkasım geldi. Çıkmadım. Döndüğümde beni bekliyor olacaklarını bildiğimden atan kafamı dinlemedim.
Görmezden geldiklerim, “ o kadar değildir ” dediklerim, “ bir kez daha dene ” dediklerim aklımı utandırıp kalbimi utandırmayarak her keresinde hissettiğim gibi çıktıklarından. Kilitli kapılar ardından ayrılmaz, beklerler. Ne edersen et gerçek suretler gün gelir çıkar meydana. Hem de ip, yapıştırıcı, merhaba, tebessümün kâr etmeyeceği şekilde çıkar. Bir şey hissediyorsan doğrudur. Oluyor yani.
Güzel bir Cumartesi, şükür. Saat ne ara bu saat oldu anlayamadan geçiyor işte. Evin sızan su sesi olmayan hali huzurlu.
Günün geri kalanında kafamı başka şeylere, olan, olmayanlara takmamayı seçiyorum. Tıpkı dünyayı kıskançlık hırs sarmış da herkes birbirini yiyormuş gibi göründüğü bazı anlarda kendimle olmayı seçtiğim gibi. İyilik iyidir.
Güne notumu nerede duyduğumu unuttuğum ve görsel ararken dünyada bilmeyen bir benim kaldığımı anladığım mini şiirle bırakıyorum.
Hava serin
Mevzu derin
Konu gözlerin
özgür tamşen
ozgurtamsen 