>

Başımıza gelenler için başkalrını suçlamadan önce bir an dönüp kendimize bakmalıyız.Karşımızdakini işaret eden bir parmakken diğer üç parmağımız bize dönük değilmidir?(Gerçi biz Türkler bu işide çözüp beş parmak açık söver söyleniriz.)

Çağırıyor, seçiyoruz hayatımızdakileri.Sonra da kimi farkında kimimiz farkında olmadan
oturtuveriyoruz hayatımızın merkezine.Çocuklarımızı,kocamızı,arkadaşlarımızı,sevgilimizi,kedimizi,köpeğimizi…Arabasına aşık adamlar görürsünüz karısına göstermediği özeni arabasına gösterir.Anneler görürsünüz çocuklarının peşinde kendini unutmuş.

Sonra da merkeze kilitlenip onları kaybetmemek için çabalayıp dururuz.Bu sebeptendir belki ayrılıklarımızın, kaybedişlerimizin büyük travmaları…Öyle bir kısır döngüde yaşar dururuzki benliğimizi kaybedercesine.

Günün birinde o fanusta bir delik açılır; belki bir bakış, belki bir söz, birşekilde yaşanılan bir hayal  kırıklığıyla.Başlar sorgulamalar.Bana zamanında ……… demiştin,şöyle yapmıştınlar.Ama geçti borun pazarı demezlermi adama!!! O saatten sonra ister güt ister bu diyardan git.

İster geçip giden,geri iadesi mümkün olmayan zamanına yan, ister sırtındaki dolu küfeyi boşaltıp yelken aç gönlün nereye isterse.Kolay gelsinnnn

                                           ÖZGÜR TAMŞEN YÜCEDAL