Yarın sabah bir çokları gibi, Elf’te; anlaşılmaz ve aklımızın, en azından benim aklımın alamayacağı kadar büyük bir rantın döndüğü eğitim sistemimizin kurbanlarından biri olarak sınava girecek.

Ben şu anda yorgunluktan uyuyamaz, canı kahve çeker ama yapmaya üşenir durumdayken, bu sınav sistemiyle ilgili birşeyler yazmakta hiç istemez durumdayım. İstediğim kadar kabul etmek istemeyim, mücadele etmeye çalışayım yine de gün geliyor ve karşı olduğum şeylerin müdahili olmak zorunda kalıyorum ya, çıldırıyorum. Daha doğrusu kendimi geçtim çocuklarım yaşamak zorunda kalıyorlar ya asıl zor gelen bu…

     Bu gece uykuya dalarken duyduğu korkuyu, heyecanı düşünmek yiyip bitirdi beni. Kucaklayıp kaçırmak istedim sınavların olmadığı ülkelerden birisine. Şimdi; hayat zaten büyük bir sınav felsefesini kaldıracak durumda da değilim; aklınızdan geçen eğer buysa. İnsanın çocukları söz konusu olunca ne kadar çok şey anlam değiştiriveriyor, ne kadar çok şeyin içi boşalıyor, ne kadar çok şey kaçılası oluyor…

Ayyyy dayanamayacağım! Ben bir kahve yapıp geliyorum.

Tamam artık sabah olmaz bana.

      Bak! Kayınvalideme şeker okutacaktım onuda unuttum. Gerçi sağolsun sabaha kadar O’da uyumaz, dua eder durur şimdi, eminim. Çocuklarım böyle bir babaneleri olduğu için ayrıca şanslılar, bunuda eklemeden geçemedim.

      Kalemler tamam, silgi tamam, kimlik ve sınava giriş belgeside hazır, giyecekleri hazırlandı. Aslında O’nun yerine sınavada girebilsem tam olacaktı. Bütün önemli günlerin arifesini böyle duygularla geçirmek bir anne için ne kadar yorucuymuş. Anaokulundaki ilk müsamere öncesi gecesinden beri aynı, tekrarını yaşadığım duygular bunlar. Ama büyümeleriyle birlikte gelen, duygularının dışa vurumlarıyla yaşamak daha zor. Yani; Elif küçükken O’nun adına, yalnız yaşıyordum bu endişe mi, heyecan mı, adını ne koyacağımı bilemediğim şeyi ama şimdi beraber yaşıyoruz. Aaaa çok garip, yazdıkça güzel gelmeye başladı bu şey. Kızımla paylaştığım birşey daha…

Tanrı’dan diliyorum ki: hep böyle şeylerin arife gecelerini yaşayalım, hep güzel heyecanların arifelerini…Çocuklar hiç üzülmeden, ezilmeden, yenilmeden, silinmeden, en önemlisi sevgiden, sevgiyle büyüyebilsinler.

Hepsini yolları açık olsun.

ÖZGÜR TAMŞEN YÜCEDAL