Yalnız uyanınca bir sabah!
Terkedişler, terkedilişler…”Tanrı beni unuttu mu?” dedirten cinsinden olanları…Kesiklerimizden kan akmayacakmış gibi hissettirenleri…Asla kabuk tutmayacak yaralar bıran cinsinden olanları…Ne sözler ne zaman ilaç olmaz, olamaz. Ellerinin arasına kafanı alıp öylece kalakalıverir, yokolmak istersin ya, öyle işte.
Acıyacak, kanayacak yerlerimiz kalmayana kadar mücadeleye devam mı edeceğiz? Büyümek böyle birşey mi; acıyacak kanayacak yerlerinin kalmaması mı…Mucizelere inanmak ama bize olacağına olan inancımızı kaybetmek mi? Uzaktakini beklemekten vazgeçmek, kelimelerin bakışların daha az anlam ifade etmeye başlaması…Rüyaların, hayallerin değişmesi…Kocaman bir yalnızlıkla başbaşa…Taaaki; Tanrı’nın bizi tekrar hatırlayacağı gün gelene kadar.
ÖZGÜR TAMŞEN YÜCEDAL
ozgurtamsen 