Yalnız uyanınca bir sabah!
Terkedişler, terkedilişler…”Tanrı beni unuttu mu?” dedirten cinsinden olanları…Kesiklerimizden kan akmayacakmış gibi hissettirenleri…Asla kabuk tutmayacak yaralar bıran cinsinden olanları…Ne sözler ne zaman ilaç olmaz, olamaz. Ellerinin arasına kafanı alıp öylece kalakalıverir, yokolmak istersin ya, öyle işte.
Acıyacak, kanayacak yerlerimiz kalmayana kadar mücadeleye devam mı edeceğiz? Büyümek böyle birşey mi; acıyacak kanayacak yerlerinin kalmaması mı…Mucizelere inanmak ama bize olacağına olan inancımızı kaybetmek mi? Uzaktakini beklemekten vazgeçmek, kelimelerin bakışların daha az anlam ifade etmeye başlaması…Rüyaların, hayallerin değişmesi…Kocaman bir yalnızlıkla başbaşa…Taaaki; Tanrı’nın bizi tekrar hatırlayacağı gün gelene kadar.
ÖZGÜR TAMŞEN YÜCEDAL
ozgurtamsen 
belgin aydın
24 Temmuz 2011 at 20:00
Yazıcak bişey yok… O kadar güzel ki…
BeğenBeğen
ouzelf
24 Temmuz 2011 at 20:02
Biz daha büyümedik, değil mi? Hala acıtılabiliyorsak, büyüyümemişizdir, değil mi? Sevgiyle…
BeğenBeğen
BuRCu
24 Temmuz 2011 at 20:52
Öyle bir dönemimdeyim ki aynı böyle hissediyorum. Bir yanım mucizelerin kapımdan geçmeyeceğine inanmış halde, diğer yanım hala çırpınışlara devam eder halde. Aynı zamanda vazgeçişlere kendimi zorlar bir hal. Yeniden hatırlanırız umarım. Hatırlanırız… En azından hala buna inanabiliyorum 🙂
Sevgilerimle…
BeğenBeğen
ouzelf
24 Temmuz 2011 at 21:06
Sevgili Burcu; her vazgeçişi arkasından gelen yeni bir mucizeyle hayat tutunmaya çalışacağız ki; anlam bulsun her soluk. Yıllar içinden geçerken mucizelerimizin şekli ve büyüklükleri değişiyorken etkileri daha büyük olabiliyor, bence. Bu arada hatırlanacak olacağından da hiç şüphem yok. Sevgiyle…
BeğenBeğen