İki kelime ‘’ Artık görüşmeyelim. ‘’ Üzerine söylenecek hiçbir şeyin olmadığı iki kelime. Sebepsiz… Sorularımla cevapsız kalakaldım. Hani an olur aldığın soluk yetmez de derin derin solumaya çalışırsın. İşte ben de öyle derin soluklar almaya çalışıyorum, telefonu kapattığımdan beri.

   İki dudağının arasından çıkan iki kelimeyle nasılda uzağına düşüverdim. Yalvarıp ağlasam inlesem, yorulmadan koşup dursam bir daha yaklaşamayacak kadar uzağındayım artık.

   Gönlümün tuzağına, belki de en büyüğüne düştüm. Hayallerin biteceğini, mevsimlerin geçeceğini unuttum bir kez daha. İnsanoğlu işte defalarca kez uslanmadan düşmeye devam ediyorum. Hayaller kurduran da hayallerimi yıkan da şu laf anlamaz gönlüm. İlk ve son hayalimi süsleyen adam sana söylüyorum: Ilık nefesimi, sığındığım limanımı aldın.

   Avuçlarında ellerimin tüm masumiyetiyle hapsolduğu eller

   Dudaklarım da ki ilk öpücük

   Göğsümde hissettiğim ilk soluk

   Akıttığım ilk gözyaşı

   İlk isyanım

   İlk itirafım

   Yaşadığım ilk sır

   Paylaştığım ilk aşk

   Kâh büyüyen çığlığım

   Kâh akan gözyaşım

   Kâh suskunluğum, kahkaham

Bak ne kadar çok şeyim olmuşsun. Bu gece sözlerim, şarkılar, gözyaşım, kadehimde rakım, gökte ay – yıldızlar sana, senden ötürü.

   Elveda, içimde ki en sessiz hatıram.

   İçin de çocukluğumu, genç kızlığımı, bir daha asla buluşamayacağım masumiyetimi, en temiz duygularımı, en doğru sözlerimi saklayan ‘’ ELVEDA ”, evinin duvarlarında kalan ellerimin izi, soluğum, arzum, nefretim, cevaplanmayan sorularımla sana hatıramdır. Bizi hiç unutma!

  Anlarıma iyi bak. Her giden gibi sen de beraberinde izinsiz alıp götürüyorsun çünkü hatıralarımı.

                                              ÖZGÜR TAMŞEN YÜCEDAL