Gün yok ki,  çocukların okullarından gelen belgeye imza atmak zorunda kalmayayım. “O eğitimimiz var katılıyor musunuz?”, “Yok şu etütümüz var katılmasına izin veriyor musunuz?”, “Şu gün yapılacak etkinliğe katılacak mısınız?”, …nız, …nız da, …nıznız.

     Eğitimlerde sınava hazırlanırken nasıl davranmalı, onların yaşına nasıl inmeli, aşağı baktı ne yapmalı, yukarı baktı ne yapmalı, mutlu görününce nasıl konuşmalı, mutsuz görününce nasıl konuşmalı, …meli, …malı falan. Ulan bu devletin bana camları yarıya kadar gri boyanmış dersliklerde vermiş olduğu eğitimle ben daha kendimi nasıl idare edeceğimi bilemiyorum. Şimdi kalkmış yine kendi eğitim sistemi içindeki okullar aracılığıyla çocuğumu nasıl idare edeceğimi öğretecek? Ki camlar artık boyanmıyor olsa da ( bildiğim kadarıyla ) bu nesil çocuklara yapıyor oldukları da pek farklı değil. Bu sene sınav kondu, iki yıl sonra vazgeçtik, bunu deneyelim, yok bu da olmadı belki yenisi tutar diye diye, deney faresine döndü çocuklar. Sınavlara çocukları iyi hazırlansın diye dershanelere, özel hocalara para akıtan velilere yapılmış olansa cabası.

Hadi onu da geçtim diyelim; vatandaş olarak bugüne kadar bu kadar imza atmadık yahu. Orta Doğuda bahar yaşıyorlar, Avrupada sert rüzgârlar estiriyorlar, kanun çıkartıp-ekliyorlar, bütçe açıklıyorlar, çiğ köfte yapıyor, bardak kırıp, küfür ediyorlar, …lar, …lar da daha bir gün evimize bir kâğıt yollamadılar; ey vatandaş bu yaptıklarımızın faturasını sen, çocukların ödüyor ya o sebepten soruyoruz. ” Tüm bu olanları onaylıyor musun? Onaylamıyor musun? Lütfen yaz ve imzala.’’ diye. Yok, biz yalnızca onların uygun gördükleri zamanda, sonuçlarını kimin, kimlerin belirlediğinden emin olmadan – olamadan oy kullanıyoruz. O kadar. Sonra geç ekranın karşısına dudakları kemire kemire izle.

Katılmıyorum kardeşim, beklemeyin. İmza da atmıyorum artık hiç birine. Küsüm ben. Dağın haberi yok ama ben sistemlerin hepsine küsüm işte!

ÖZGÜR TAMŞEN YÜCEDAL