Heyyy! Yatsa uyuyamaz, uyusa kalkamazlar, hadi kalktı ayılamazlar sizlere sesleniyorum. Günün bu saatleri gelince hep bizleri düşünüyorum. Etrafımızda derin derin soluklar, o soluklara inat sessizlik, sessizliğe inat kafada durmadan dönüp duran düşünceler, onların gürültüsü, arada saati kontrol etmekten kendini alamayan gözler, evin içinde nereden alıveriyorsa yel alan boyun, bitecek diye okumaya kıyanamayan başucunda ya da kucakta duran kitap… Oldu mu? Sardık mı gene boka? Tamamız o halde.

Az önce dişlerimi fırçalamak için banyoya yollandığımda kızımın deyimiyle; kafamın içinde açıp açıp kapatmayı unuttuğum uygulamalardan birinden geldi gecemin konusu: ‘’ Bir sıkımlık hayatın var lan Özgür.’’

Götü yatağa koyup sırtı yastıklarla destekleyip yorganı çekiştirene kadar düşündüm de; hakKETten lan her şey bir sıkımlık. Bir bakış, bir söz, bir fotoğraf, unutulmaya yüz tutmuş bir anı çöreklenene kadar bir sıkımlık mutluluklar, huzur, arkadaşlıklarla geçip tükeniyor hayat. Aman tamam be biliyorum – Her şey biter!- biter de, neden bazen bu kadar kolay olmasına izin veriyoruz. Ya da genelde neden bir izin bile istemeden, rızamızı almadan bitip gidiyorlar. Bitip gidenlerin seceresini tutmak gerekiyor mu? Daha kaç tane sığar şu hayatıma diye hesap yapmak gerekiyor mu? Hiç olmadı; ‘’ Bitti, sıradaki ’’ diye anons mu geçmek gerekiyor. Bak sığmak deyince aklıma geldi: geçen instagramda gördüm ‘’ Kaç öpücük sığar boynuna? ‘’ yazmıştı birisi, güzel değil mi? ( İnşallah çok bilindik bir şey değildir ve rezil olmuyorumdur. Ki; ben yeni duydum. ) Konuya girişten nasıl sapmaksa bende ki, doğruca güzel bir hissin içine giriverdim. Yeminnen çok yanar döner bir ruh bu benimki, feci…

Aman dur dur iyi geldi bu ruhumun girdiği yer. Içine ettiğimle aramız zaten çok iyi değilken küstürmeyeyim kalayım burada ben. Hem belki bakarsınız zıbarır kalır, sabaha biraz uyuyabilmiş halde ‘’ Günaydın ‘’ derim. Sabahlar uzak, sabah ezanı yakın bana hallerimden yorgun düştüm artık. Hayır, böyle giderse kadını bırak insana benzer halim kalmayacak. Ruhani bir varlık edasıyla gezmek bir yere kadar güzel kafa, ama bu noktadan sonra insan evladı olarak en azından bi beş saat deliksiz uyumak istiyorum.

Hadi kement attım uykuya, çok mutluyum. Bir sıkımlık olması bu, lütfen.

Sabah uyandığınızda pencereyi açıp soğuğa, orada bir yerlerde olduğunu bildiğiniz kendini göstermeye çalışan güneşe, kuşlara, ağaçlara gerine gerine günaydın derken bir selamda bana salıverin… Takılıp gelir bir yelin peşi sıra ya da bir kuşun kanadında bana.

Iyi geceler!

özgür tamşen yücedal