Yaşadığımız evin olduğu sokak haftasonları dışında genelde sessizdir. Rüzgar varsa yaprakların sesi, yoksa martı, karga, köpeklerin. Yan komşunun mama vereceği saatlerdeyse kedilerin mırıltıları.
Dün sabah dışarıdan gelen çekiç seslerini duyunca şaşırdım. Salon camından bakınca binanın hemen önündeki ağaca dayanmış merdivenin üzerindeki adamı gördüm. Çok yıllık çınar ağacının kalın gövdesindeki oyuğa branda çakıyordu. Ardında brandanın üzerine reçine benzeri bir sıvı sürüp kapattılar oyuğu. Günün geri kalanında sokaktaki tüm ağaçları teker teker kontrol ettiler.
Geçen camın önüne elimde kahveyle tünemiş yağmuru izlerken geçmişti aklımdan; oyuğundan içine dolan sularla nasıl başedecek diye. Yalnız başına başedemeyeceği noktada dışarıdan yardım gelmişti.
Az önce gene camın önüne tünemiş çınarın yapraklarını izler seslerini dinlerkense düşündüm; bazı yaraları sarmak için dışarıdan yardıma ihtiyacımız olabiliyor bizlerin de. Herşeyin üstesinden tek başımıza gelemediğimiz oluyor bizlerin de. Bir ses, bir omuz, bir nefes serinletebiliyor içimizi.
Koskoca çınar olsan. Köklerinle toprak anaya bağlı olsan. Yaprakların başkalarına gölge olsa. Dalların diğerlerine yuva olsa. Gün geliyor istiyor, ihtiyaç duyuyorsun biri de gelsin sana merhem olsun diye. İnsan da olsan, bir ağaç da. Yaratılmışlar olarak var birbirimize ihtiyacımız.
Dimdik duracağım, tek başıma yeteceğim, yeneceğim çabasında olan herkes, herşey sonunda çok ve çabuk kırılıveriyor zaten.
En iyisi sazlıklar. Esen rüzgara nazlanan, birbirleriyle hemhal olan, taşıyamadığı sırları ney olup anlatan. Hele o ney olma yolculuğu … İlk Mevlana ve Şems’i okuduğum yıllarda öğrenmiştim sazlıkların ney yolculuklarını. Tıpkı bizler gibi; yana yana, sabırla.
Hep güzel sesler duyalım dilerim. Sûkunet dolu … Merhem olan, merhem olduklarımız olabilsin inşallah. Zira şu hayatın yalnız hiç tadı yok.
Şahane bir haftasonu olsun inşallah.
özgür tamşen
ozgurtamsen 