Karmakarışık bir gecenin ardından gelen aynı öyle karmakarışık bir sabah. Ne hissettiğim, ne hissetmediğimin belli olmadığı. Dilimde dualar, yüreğimde ürkek isyan duyguları, bedenimde dermansızlık…
İki gün önce mutfağımında ki masada oturmuş kahve içiyorken karşımdaydı dudaklarındaki o narin tebessümle. Biraz şaşkın, biraz korkak, biraz teslim olmuş ama en çok kırgın, yalnız. Yolcu ederken sarmalamak, sıkıca sarılmak istedim. Yapamadım. Gözyaşlarıma hakim olamıyordum çünkü. Tek yapabildiğim bileğimden en sevdiğim mavi boncuklu bilekliğimi çıkartıp bileğine takmak oldu. Gözgöze geldiğimizde anladım, biz zaten tüm diğer annelerin kendi aralarında konuştuğu sessiz dili konuşuyorduk.
Bugün ameliyat olacak.
Ben ise biraz serin, biraz ıslak, biraz güvenli ama çok karanlık gecenin içinde onu düşünüp durdum tüm gece.
Korkuyor bliyorum. Çünkü biliyorum ki, o çok hasta ama en çok da anne.
Annelerin böyle durumlarda yalnız hissediyor olmaları neden acaba? Tüm sevdiklerini korumak, koruyabilmek için uzaklaştırıyor olmamızdan mı?
Kendisini önce yaradana, sonra doktorlara teslim edecek ama ya çocukları? Önce yaradana peki ya sonra kime?
Karmakarışık bir gecenin ardından gelen aynı öyle karmakarışık bir sabah. Ne hissettiğim, ne hissetmediğimin belli olmadığı. Dilimde dualar, yüreğimde ürkek isyan duyguları, bedenimde dermansızlık…
ÖZGÜR TAMŞEN YÜCEDAL
ozgurtamsen 