İki yaz önceydi sanırım bizim kuzen demişti ( önermişti ) ‘’ Karşındakinden iyi elektrik alamıyor musun?, ( kaynanamın arkadaşının deyişiyle ‘’karşındaki ampullerini yakamıyor mu?” ) ya da anlattıkları ruhuna ağır mı geliyor? Kafanın içinde koy onu fanusa sonrada boya mora.’’ . Ben o zamandan beri uğraşıyorum. Ulan nasıl uzun zaman geçmiş üzerinden! He diyeceğim o ki; bende fanus manus kalmadı. Hadi kendimi koyayım fanusa daha kolay dedim. Bu defa da:

‘’Yok canım, Özgür senin düşündüğün gibi değildir.’’

‘’ Kız öyle düşünme be Özgür bak gün gelir hak verir, pişman olusun.’’

‘’ Sus. Yalnızca dinle.’’ Çığlıklarımla kafadaki fanuslar tuzla buz.

Hele geceleri… Keşke şu beyin takma dişler gibi olsa; uyumadan önce çıkart suya koy. Sabah uyandığında al tak yerine. Hem o rahat etsin hem beden. Ama yok, full çalış. Osur osur ipe diz uyuyama. Dün akşam gene aynı… Kafayı koydum yastığa anam yastığın üzerinde bir kalabalığız ki sormayın gitsin. Biri başlıyor konuşmaya, diğer yandan bir diğeri. Hayır, sıralarını bekleseler haklarından gelecem evelallahta. Ama yok uğraşıyorlar ki biri diğerlerini bastırsın. Sonunda dayanamadım bağırdım: ‘’ Kış kış! Dı-şa-rı! Herkes dışarı. Uyku sende hangi cehennemdeysen gel gir şu bedene!’’ diye. Siyah göz bandımı taktım. Tıkadım kulağa kulaklıkları. Sonrasını hatırlamıyorum, hangisi ne bok yedi.

ÖZGÜR TAMŞEN YÜCEDAL