Şükür her şey için bahane, mazeretim var. Daha doğrusu yapmadığım her şey için bir cevabım var. İrade anında yerle bir. Geceden -sabah yürüyeceğim- diye koyuyorum kafaya diyelim. Sabah gözü açtığım an başlıyorum bahaneleri sıralanmaya: -bir gün yürümesen bir şey olmaz.- , -dün akşam hafif yemiştim zaten- , -akşam iş dönüşü yürürüm- falan falan. E kardeşim yürümeyeceksen yürüme, yoklama yapıp ceza kesen mi var? Kararı alan sensin, cayan sensin, bahanenin sahibi sensin daha ne tasa edip, düşünüyorsun ki?
Hafta başı başlanacak diyetlerden hiç bahsetmiyorum bile. Onlar için o kadar bahane var ki… Son zamanlarda kendimi en çok uyumak için zaman yaratabilecek bahaneler ararken buluyorum ama sonuca ulaşamıyorum. Koşturmacamdan yoruluyorum, şikayet ediyorum. Diğer yandan gün gelip bitecek diye korkuyorum.
Dişlerimle ilgili tedavi bitmedi gitti; -hiç başlamasa mıydım- diyorum. – her şeyin bedeli var- diyen diğer tarafım susuturuveriyor beni.
SBS kabusu sardı her yanımı -az kaldı, geçecek- diyorum.
4+4+4+4+4+4+… düzenlemesine dair, düzenlenmeye çalışılana dair bir sürü soru işaretim. Aranılan okul, bulunan okul ama bir dünya endişe, soru işareti beraberinde. Devlet eliyle çocuğuma zorlama, dayatma, mecburiyet, anlayamamazlık yaşatıyor olma endişesi. Türkiye’de bir anne olarak yaşadıklarım bana ağır gelirken çocuklarımın yaşadıklarını da üzerime alınca çok ağır oldum.
Televizyona çıkıp umarsızca kadınlar hakkında konuşanlar, kadınları yalnızca rahimden ibaret görüp haklarına sonuna kadar tecavüz etmeye çalışanlar. Ben, -bizi rahat bırakın- yazdığım bedenimle karşılarına geçmek istiyorum. Karılarını, kızlarını bulup neler düşündüklerini öğrenmek istiyorum ki ne kadar umurumda olmasa da. Umurumda olmasa da sormak istiyorum: – kocan televizyonda cenin fotoğraflarını kameralara göstermeye çalışırken neler hissettin- diye.
Böbreğimde taş olmasında şüpheleniliyor; avakado yaprağı bulmam lazım. Suyunu içmediğimiz bi o kaldıydı, içeyimde tam olsun. Bahçesinde avakado ağacı olan var ise postayla yollayabilirse sevinirim.
Salonun tavanı kabardı; tesisatçı çağırmam lazım. Kırıp dökerler diye deli gibi korkuyorum.
Yaz tatili ha geldi gelecek derken bu hafta itibariyle başlıyor. Bu çocukları bütün yaz nasıl oyalayacağım diye kara kara düşünüyorum.
Kuzenim Gözde evleniyor. Az önce kına gecesinden geldim. Elif evlenirse ne halt ederim diye düşünüyorum.
Bir de kardeşlerimi çok özledim. Herkesin kendi koşturmacasının içinde olduğu bu dönemde nasıl görüşebiliriz onu düşünüyorum.
Ayyyy! İçim şiştim. ” Düşün düşün boktur işin.” diye boşuna dememişler. Ben bayıra salayım da nasıl olsa mevlam kayırır. Hepinize az düşünceli, bol kahkahalı hafta sonu dileyerek huzurlarınızdan ayrılırken ben hala düşünüyorum ki; Cumartesi Elif’in sınavı, Gözde’nin nikahı, Pazar Oğuz’un yılsonu gösterisi ve ben de bu böbrek ağrısı varken nasıl geçer bu hafta sonu. Tamam, tamam hadi eyvallah!
ÖZGÜR TAMŞEN YÜCEDAL
ozgurtamsen 
Aslısın
08 Haziran 2012 at 06:06
Çok benzer bir durumdayım ve sadece böğürerek ağlamak istiyorum.
BeğenBeğen
ouzelf
08 Haziran 2012 at 06:15
Günün aydın olsun Aslı, valla bizim evde şu dönem onu da yapamadığım için sabah kalkıp volteren+buscopan iğneyi vurdurup dolanıyorum. Bir de su içip içip önüme çıkan her tuvalete giriyorum. İkimize de geçmiş olsun inşallah ama biliyoruz ki geçecek. Sevgiler tatlım.
BeğenBeğen
guguk kuşu
08 Haziran 2012 at 07:21
benim ağlayacak halim ve zamanım bile yok:(
kızım sbs ye giriyor, balosu var, mezuniyet töreni var benim doçentlik sınavım var, büyük kızım seneye gireceği üniversite sınavına takmış habire ders çalışıp bize çemkiriyor, ufaklıksa şeeeğiiiiii (sevgi) diye sesleniyor ağlasam rahatlarmıyım????
BeğenBeğen
ouzelf
08 Haziran 2012 at 09:55
Valla ben arabayı yol kenarına çekip çığlık atmayı seçtim. Sabaha nazaran biraz daha sakinim Guguk Kuşu!
BeğenBeğen
Anonim
08 Haziran 2012 at 14:14
Heyyyyy hayatttttt ne kadar güzelsin, durmayalım düşeriz millet…
BeğenBeğen
ouzelf
08 Haziran 2012 at 20:25
Belgin İstanbul trafiğinde beş saat yirmi dakika araba kullanıp eve geldikten sonra tek diyebileceğim; bu şehirde düşecek yerimiz bile yok. İteklene iteklene gidiyoruz, ayakta kalıyoruz. Az önce de yazdığım gibi birbirimize vura vura!
BeğenBeğen
Anonim
08 Haziran 2012 at 16:11
hislerime tercüman olmuşsun Özgür .Al seni vur bana:)
BeğenBeğen
ouzelf
08 Haziran 2012 at 20:23
Valla bir yerlerden bir yerlere vurulup duruyoruz ama ben oralar nereler, kimler bilemedim. Birbirimize çarpa çarpa geçecek bu hayat, sonunda bir çığ olacağız inşallah. Sevgiler…
BeğenBeğen
Lezzetli Sanatlar - Pırıl
28 Haziran 2012 at 10:44
Epeydir diyet, yürüyüş, başka günlük işler için çok bahane ürettim.
Şimdi de boyacı, tamirci içleriyle uğraşıyorum.
Bakalım daha ne olacak???
Niyet niyette kalınca bu kadar olur. Niyet harekete geçerse gerçek olur.
Yazılarınızı, anlatımlarınızı çok beğendim. Sizi izliyorum.
Gelirseniz beklerim. Adana’dan sevgiler, Pırıl.
BeğenBeğen
ouzelf
28 Haziran 2012 at 19:54
Ah Pırıl öncelikle hoşgeldiniz, aşina duygular getirdiniz. Bu niyetler, harekete geçememelerle hepimizin başı dertte valla. Şimdi sizden boyacı, tamirci gider ” Aman zaten çok yoruldum biraz dinleneyim ” gelir. Ha dinleniyorum, dinlendim derken çıkar başka bir şeyler. Kısacası hayatım, bir dünya SONRA mız ama AZ ZAMAN ımız var. Davet için ayrıca teşekkür ediyorum. Laf aramızda önümüzdeki kış gezmek bahenesi, kebaplamak hayaliyle Adana’ya gelmeyi çok istiyorum. Eğer olursa yola çıkmadan önce bir göz kırparım. Sevgiyle kal…
BeğenBeğen
Lezzetli Sanatlar - Pırıl
29 Haziran 2012 at 16:57
Seni ağırlamaktan mutluluk duyarım. Bu vesileyle tanışırız.
Senden haber bekliyorum; Adana’ya davet ediyorum. Sevgiler Pırıl.
BeğenBeğen