Kaç yıl oldu? Sanırım on iki yıl kadar. O zaman yaşadığımız apartmanın sekizinci katında oturuyorlardı. Kendi hallerinde, etliye sütlüye pek karışmayan gizemli çift. İlk karşılaşmamız asansör beklerken olmuştu. Kızları Deniz’i doktordan getiriyorlardı. Kata çıkış süresince aramızda geçen hal hatır sormadan sonra uzunca süre tekrar karşılaşmadık. Zamanın içinden geçtik, zaman içimizden geldi geçti. Birgün apartman görevlisinden ikiz bebekleri olduğu haberini aldım. Sonrasında hatırladığım, elimde ikizler için aldığım ufak hediyelerle kapısını çaldığım. O kapı ki; o günden sonra hep önünde olduğum, ardında hep onun olduğunu bildiğim, her çalışımda açılacağını bildiğim gönül kapısı. O kapı ki, etliye sütlüye karışmaz sandığım ama yamacına gelince insanın önünde ummanlar açabildiğini gördüğüm kişinin kapısı.

  Apartmanlar değişti, bizler değiştik yalnızca o kapı değişmedi. Çaldığım kapı hep aynıydı. Çünkü şimdi anlıyorum ki parmaklarımın değdiği asla bir tahta parçası olmadı. Her vuruşum arkadaşım, candaşım, sırdaşımın kalbinde ses buldu. Dertlerime, hayallerim, hayal kırıklıklarıma, endişe, korkularıma, kadehte rakıma ortağım oldu. En çok da mutluluklarıma, sevinç çığlıklarıma, cesaretime ortak oldu. Gevşek ve uzun bıraktığımız ipi birbirimize sıkıca bir düğüm attığımız, kaçamak vakitlerde ipi gererek birbirimizi bulduğumuz arkadaşım Belgin.

Dostum,

Kendimi arayıp dururken, sonunda bulmuşken yüreğimde sevgi için açılan kocaman yere gelip sevgiyle kuruldun. Anneni tanıdıktan sonra daha da iyi anladım, o kadar büyük ve güzel bir sevgiden gelmişsin ki gittiğin yere başka bir şey götüremezsin zaten. Sen de gördüm varolmanın dayanılmaz hafifliğini. Senden öğrendim sabah aldığım ilk nefeste şükür etmeyi. Senden öğrendim hiçliğin huzur dolu ülkesinin yolunu. İyi ki varsın. İyi ki doğmuşsun. İyi ki o güzel çocukları doğurmuşsun. Tüm kalbimle sana ailenle geçireceğin sağlık, huzur, sevgi dolu nice yaşlar diliyorum. Melekler seninle olsun. Yeni yaşın kutlu olsun.

ÖZGÜR TAMŞEN YÜCEDAL