Şalteri indirdim. Bağlantı kablosunu kopardım. Bunca gerçeklik yetti gari. Size de olur mu bilmiyorum ama kapattım kendimi; içine yalnızca benim sığışabildiğim çadırımsı sığınağıma. Kapısını kapattım. Kirpiklerimde deniz suyunun kalıntısı tuz. Dışarıdan konuşur duyulan dilim lal, gören gözlerim kör, içim sus pus… Kaçış, korkaklık, başedememezlik ne derseniz artık. Baktımki gidemiyorum bir sığınağa içimde yaratayım dedim. İçime kocaman bir incir ağacı diktim.  Bir de Leyla adı geldi yerleşti içime. Ki Leyla adında kimseyi tanımıyorum. Adı zikrettiğimde sarıp sarmalandığım yumuşaklık şarkıda da vardı? Aslında tarifi oldukça güç. Yazıyorum belki kendimede tarif edebilirim? Amma velakin güzel işte, rahatım burada. Yudumlanamayan bir kaşık çorbadan, gülmeyen gülemeyen gözlerden, kırılan serçe parmağının acısından, kapanmayan vicdan hesaplarından, cevabı bulunamayan sorulardan, anlaşılamayan yaşanmışlıklardan, samimiyetsizlikten… korktum. Sığındım. Kendimi sarıp sarmalıyorum. Saçlarımı okşuyorum. ‘Korkma’ diyorum. ‘Hayat!’ diyorum. ‘Hayat güzel, kıymetli.’ diyorum. İçimde bir yerlerde durmadan konuşan Özgürlere ‘Susun az biraz! Susun, duyamıyorum kendimi.’ diyorum. Kendi kendimize yarattığımız hayata dair fazlaca anlam, kendimize yüklediğimiz onca anlam anlamsız şimdilerde. İyileşince çıkacağım. İncirler olana kadar kalacağım. İsteyene adresi veririm. Benim içime sığamayız ama hemen yamacıma bir çadır kuruveririz. Eyvallah!

 özgür  tamşen yücedal