Düşümde seni gördüm dün akşam. Kalabalık çok kalabalık bir yerdeydik. Deniz yakınımızdaydı, kokusunu duyuyordum. Türkuaz renginin gölgesi vuruyordu tenime. Güneş sabırsızca sığışıyordu her yana. Arada bir yerlerde kaybettim seni. Nasıl oldu anlayamadım. Aradı gözlerim gözlerini, bulamadılar. Sarıldım yanımdaki kadına. Beyaz, bembeyaz tül bir elbise giyinmiş olan kadına. Bakışları ışır gibiydi. Kokusu menekşe. Bir öpücük konurdu dudaklarıma. Nefesi karıştı nefesime. Nasıl şahane, ılık bir şey aktı içime. Yüreğime, ruhuma bulaştı nefesi. Kahkahayla güldüm sonra ben. Çok derinlerde kendim için saklamışım o kahkahayı. Dile gelip ‘ Merhaba ‘ dedi kahkaham. ‘Merhaba. Özledin mi beni? ‘ dedi. Durdum. Kahkahama bakakaldım. Daha sıkı sardı beni beyaz tül elbiseli kadın. Bırakmasını istedim beni. Kahkahama sarılmak istedim. Senin gözlerini bulmak istedim. Kalabalığın arasından çıkageldin. Dudakların yoktu. Susmuştun. Ellerini gösterdin bana. Parmaklarına mavi yüzükler takmıştın. On tane mavi yüzük. Mavi deri iplere düğüm atılarak yapılmış yüzükler. ‘Neden? ‘ diye sordum sana. ‘ Neden, düğümler attın parmaklarına? Nasıl yazacaksın? ‘. İki damla yaş aktı gözlerinden. Dudakların yoktu senin. Susmuştun. Sonra sustum ben de. Biz susunca kahkaham yok oldu. Daha önce gizlemiş olduğum yere, içime gömüldü ve gitti.
özgür tamşen yücedal
ozgurtamsen 