Bazen öfkemi ne yapacağımı bilemiyorum.
Düşüncelerimle yarattığımın farkında olarak öfkeyle dolduruyorum kendimi ağzıma kadar.
Öfkelenmem gereken anlarda sustuklarımın tümü üşüşüyorlar kafama. Görüyorum adeta onları. Kıpkırmızı bir ateş topu.
Sessizce haykırıyorum. Çığlık kıyamet bağırıyorum. Kötü küfürler savuruyorum. Ki bugüne kadar kimseye sesli söyleyemediğim.
Etmediğim, edemediğim tüm kavgaları ediyorum gene sessizce.
Üzerinden kaç ay geçti hatırlamıyorum, bir gece sinir krizi geçirmiştim arabanın içinde. O an geliyor aklıma mesela, hatırlayabildiğim kadarıyla. O gece de çok küfür gelmişti dilime, o durumda bile dememiştim.
Sonra gözümün önümde yüzüme baka baka söylenen yalanlar çıkıp geliyorlar eski zamanlardan. Bile bile dinleyişlerim.
Kendime “ kimseye zararı yok Özgür, sen de insansın, öfkelebilirsin, bırak “ deyip izin verdiğim nadir zamanlarda hep aynısını yaşıyorum. Kendimde, yalnızca kendi niyetimde kalmalarım birike birike patlıyorlar arada tıpkı bu akşam olduğu gibi.
Ona uzaktan bakıp izlemem gerekirken öfkeye çok yaklaşıyor ve öfke oluyorum. Genzim yanıyor. Midem bulanıyor. Kulaklarım patlayacak gibiler. Bile bile …
Tuşlara değen her parmak hareketimde az az sakinleşiyorum. Söyleyemediklerimi yazmaktan. Bu kadar bilinçli öfke duymak da kontrolden, onu da biliyorum. Az sonra ortaya çıkacağı bildiğim gibi biliyorum.
Bu başkalarına değil kendime duyduğum bir öfke olmalı. Öfkeyi görmezden geldiğim o anların intikamı. Evet; görmezden geldiğim öfkenin intikamı bu. İyi kötü ayrımı yapmaksızın tüm duyguların içimde olduğunun intikamı. Öfke, kıskançlık gibi aşina olmadığım ne kadarı varsa “ Hepimiz seniz, sende de varız. ” diyorlar.
Bugüne kadar hepsini kabul edip yaradılış hamurumdan ötürü beslemeyi seçtiklerim tabi ki değişmeyecekler. Sevgiden, umuttan, doğruluktan onlara yerim yok içimde. Ama bu hatırlatmaları da unutmayacağım.
Şimdi kalkıp en sevdiğim şarkıları açıp bavul hazırlığıma kaldığım yerden devam edeceğim. Kafama gelen öfkeyi defedip son cesaretim için kendimi takdir edeceğim. Öfkeye saygıyla gülümseyeceğim. Kabul ettiğimi onu gördüğümü ama bende yeşeremeyeceğini bilsin diye.
Geçen bir filmde duyduğum ve her aklıma gelişinde tebessüm ettiğim cümleyi de tekrar edeceğim gene içimden. “ Halimiz itten beter ama keyfimiz ağada yok. “
Son dönemdeki tüm yorgunluk, telaş, kaosa rağmen gülümseyeceğim. Bin şükürle.
Binlerce şükür.
özgür tamşen
https://www.instagram.com/byozgr?igsh=MXhkdjRoZHVuMXZq&utm_source=qr
ozgurtamsen 