Geçenlerde yakın geçmişte babasını kaybetmiş olan bir arkadaşım ‘’Özlemek neymiş şimdi anlıyorum.’’ dedi. Sonra uzaklara baktı. O gün oldu bugün… Kimseyi özlemek istemediğimi biliyorum artık. Hiç kimseyi özlemek istemiyorum. Yalnızca burnumda tütenler olsun. Yalnızca burnumda tütenlerim var.
Az önce rakımı hazırlamak için mutfağa inerken bir sızı yerleşti mesela burnumun ucuna. Bağdaş kurulup oturulmuş iki sandalye geldi gözümün önüne. Nasıl tarif edeceğimi bilemediğim bir tebessüm geldi dudağımın ucuna. Tebessümümün bulaştığı sağ elimle buzdolabını açtım. Önce rakı şişesini çıkardım raftan. Kapağını açtım kokusu yayılsın diye mutfağa. Benim onu yudumlamak istediğim gibi o da istesin diye beni. Bir demet rokanın saplarını kopartıp kalanını mavi tasın içine koyup suyla kavuşturdum onları. Beklediler. Beyaz peyniri ‘rakılık’ diye tarif ederek almıştım zaten. Sert, ağızda buruk tat bırakan cinsinden. Eskide kalan bakkalların sattığı cinsten. Bıçakla böldüm dilimini. Dağılmadı. Eski dostlar gibi. Kesilip kesilip kanamaya doyamayanlar gibi. Yaralarını sevenler gibi. Dolabı açtım. Bir çift kadeh, titriyor gibi karşımda. Heyecanlı. Dışım içime, içim dışına çıkarken tanığım olmak ister gibiydiler. Tutarken korkutacak kadar ince olan kadehlerden ilkine soğuk suyu doldurdum. Üşüdü. Diğeri izledi. Duble ölçüde rakıyı diğerine boşalttım. Derininden nefes aldı. Soğuk sudan payına düşeni aldı. Hayal oldu. Hikaye doldu. Yeşil ve beyazın birlikteliğinin en güzelinin mekanı oldu çekmeceden çıkardığım orta boy kayık tabak.
Ellerime kollarıma doladım tüm meclisi. Çalışma odama sığındık. Bir ses aradık. Yoktu. Susup susup durduklarımızı diyecek bir ses. Susup susup yaşadıklarımızı diyecek ses aradık. Çağın en sihirli dokunuşuyla bilgisayarın klavyesine dokundum. Mavi ekran parladı. ‘Merhaba’ dedim maviye. Unuttuğumu düşünmüş olamazdı. Olmamalıydı. Inanmış olmalıydı onu sevdiğime. Bütün aşkların maviye boyanmış olduğuna. Masumiyeti gizlediğini bildiğime inanmış olmalıydı. Mavi yanlış anlamaz. Mavi gizler. Mavi umman. Mavi deniz. Mavi hayal. Gökyüzü. Ve şimdi Sezen söyleyecek ben mavi olacağım. Ben yol kenarında yalnız bir ağaç olacağım. Içim dışıma, dışım içime karışacak. Ve sonra sabah olacak. Ve bugün dün olacak. Şimdi Sezen ” HepYeni ve Yeni Kalanlar ” diyor. Şerefe…
Geçenlerde yakın geçmişte babasını kaybetmiş olan bir arkadaşım ‘’Özlemek neymiş şimdi anlıyorum.’’ dedi. Sonra uzaklara baktı. O gün oldu bugün… Kimseyi özlemek istemediğimi biliyorum artık. Hiç kimseyi özlemek istemiyorum. Yalnızca burnumda tütenler olsun. Yalnızca burnumda tütenlerim var.
özgür tamşen yücedal
ozgurtamsen 