Nedendir bilinmez, ama hep sonunda pişmanlık duyacağımı bile bile aynı şeyi yapıyorum. Hele ki söz konusu et olunca, iş feci. Öyle hamur işi, börek, çöğrek değil…Bugün de bir Adanalı’nın eline düştük ki sormayın. Kafamıza silah dayamadılar, yiyeceksiniz diye, fakat grupta tamamlanmış olunca sonunda şişen karınları kapatmak için, yemek sonunda eşofman üstleri giyilmek zorunda kalınıldı. Sindirmemize yardımcı olsun diye çay istemişken bakın neler oldu;

YA SONRA (2. tabak)

Anlayacağınız Adana’ya gitmişte misafir ediliyormuşcasına, önümüze ne geldiyse yedik, kalktık. Sonrasında; Davut kendini avut durumları…Komik olan yanı; ”Aaaaa saat daha erken”, ”Ama hiç ekmek yemedik”. Yemin ederim stada koşarak gidesim geldi.

Kilolar, kilo kilo böyle alınırken, gram gram nasıl veriliyor, bilmeyenemiz yoktur. Bugün alma faslındaydık. Olmuşla ölmüşe çare yokmuş diyerek, yarın tüm gün meyve yiyerek arınmaya çalışacağız, yapacak başka birşey yok. Sizlere iyi uykular dilerken, ben nefes alabilmek ümidiyle koca bir fincan kahveyle balkona yerleştim.

Herkese iyi bir hafta diliyorum.

ÖZGÜR TAMŞEN YÜCEDAL