Çocukluk günlerimin en güzel hatıraları, sokak taşlarında kaldılar.

       Okulların kapanmasıyla; sokaktaki yoğun mesai günlerimiz başlardı. Sabah duyulan ıslık sesiyle başlayan, akşam ezanı sesiyle son bulan…Giriş katta oturan, çok sevdiğimi hatırladığım komşumuz Semiha Teyze, yıllarca usanmadı, top peşinde koşturup susayan mahalle çocuklarına su vermekten. Su dolu sürahiyi, camının önündeki sehpanın üzerinde hazır tutardı ki, işini bölüp her gelişinde, mutfağa gitmesin. Yalnızca; aramızdan birinin düşmesi ya da balkonların birinden sarkan sepet ara vermemizi sağlardı, oyunlarımıza. Hele ki o sepeti sarkıtan, birer gazozda ısmarladı mı deymeyin keyfimize.

       Akşamüstleri anneler de inerlerdi apartmanın önüne; çocukları sokaktan toparlama bahanesiyle iki soluklanırlardı. Eve girince doğruca banyoya girer, akşam yemeğinden sonra da sızıverirdik. Bu seferde kadınlar devam ederlerdi sıcak yaz akşamlarında, sokaktaki mesaiye; apartman önlerinde, alta alınmış minderler, elde çekirdek dolu tabaklar, termoslarda demleme çaylar…O zamanlar herkesin herkesten haberi olurdu, haliylede konuşulacak çok dedikodu. Dedikodular bile acıtacak cinsinden olmaz, yermezdi kimseleri, demişti annem bir defasında.

      Taşınma hazırlıkları sırasında elime geçen bu fotoğraf götürdü beni, çocukluk günlerime ait en güzel hatıralarımın olduğu o sokak taşlarının üzerine. Sabahları işe giderken, akşamları eve döndüğümde selam verecek, hal hatır soracak komşu arıyorum. Ama herkeste bir koşturmaca, bir telaş…Adeta zamanı yakalamaya çalışırcasına. Çocuklarımın hiçbir zaman hatıralarında, tebessümle anımsayabilecekleri, çocuklarına anlatabilecekleri böyle hatıraları olamayacak olması çok üzücü.

                                                                                          ÖZGÜR TAMŞEN YÜCEDAL