Günaydın!

Sabahın bu saati… Sanıyorum kargalar henüz bokunu yememiştir. Ama eminim horozlar ötmeye başlamışlardır. Geçen sabah annemler de beni uyandırdıklarında horozlar, saat yaklaşık bu saatlerdi. Normal bir insan ‘’ Ne güzel ses! Nasıl da özlüyor insan bu sesleri. ‘’ der. Tabii ben normal bir insan olmadığım için kümesi basıp gırtlaklarına basasım geldi. Geçti sonra.

Yanlış anlamayın ben de isterdim daha normal olmayı. Ama hepimiz aynı olsaydık çekilir miydi bu hayat! Ben istermiydim sabahın 06.00’sında aklımda ‘’ Elinin hamuruyla erkek işine kalkışan kadınlar.’’ sözüyle güne gözlerimi açmayı. Ama oldu işte. Bir de geldiği gibi durmuyor bu sözler. Sonra başladım düşünmeye, elimizin hamuruyla kalkışıp başaramayacağımız şeyleri. Ulan bir şey gelmedi aklıma. En azından günlük hayata dair. Tutup şimdi bir tekne inşaa edemeyiz belki, tamam. ( belki yalnız )

Evde alınan bir kararla ilgili psikolojik analiz çıkartmak, alınacak eşya için maliyet raporu hazırlamak, çöpe atılacaklar için ekspertiz raporu çıkarmak, elektrik ve minimum tamir işleri için proje geliştirmek, faturalar için tasarruf paketi hazırlayıp uygulamak, yenilecek yemekler için aşçılık eğitimi, evdeki huzur için empati geliştirmek, eve getirilen market alışverişi için yerleştirme düzeni hazırlamak… Aklıma gelmeyen dahası var, azı yok.

Peki ya erkekler? Bizim destek, köstek olmadan yapabildikleri? Ellerinin tozuyla bizim destek, köstek olmadan yapabildikleri? Evet, kösteğe takıldınız biliyorum. fEkat o da çok önemli. Çapraz düşünceler yaratır doğruyu buldururuz. Her şeyin anahatarı biz de, kadınlarda.

Haklısınız insan bir süre sonra hep haklı olmaktan yoruluyor ama ne yaparsın hayat! İnsan her şeye de alışıyor.

Uzun zaman önce yazmıştım, basit örnek vereyim: mangal yakan erkekler… Mangalı yalnızca yakan erkekler. Geçen Cuma arkadaşlarımız Nazmi ve Nükhet’in evlerinde yemeğe davetliydik. Nazmi mangalı yaktı. Sofrayı kuran, etleri hazırlayan, mangal telini yıkamış olan, mangal için sebzeleri yıkayıp hazırlayan, et kabı – maşayı getiren, salata – mezeleri yapan kim Nünü! ( aradan şey biti gibi çıkartmadım kendimi, araya girmemek için ama ben de armut toplamadım tabii) Sofrayı, mutfağı toparlayan kim Nünü. Tüm bunlar olurken Nünü’nün ismi kaç kere zikredildi, saymadım. Gecenin sonunda mangalı yakıp misafirlere et yedirmiş olan kim, Nazmi! Bu erkekler mangal işini çok iyi beceriyorlar hakkEtten!

Ha durun aklıma geldi! Benim içinden çıkmayı beceremediğim bir konu var: kış aylarında tekleri kaybolan çoraplar. Ulan çamaşır makineleri yiyiyorlar mı bunları diye merak etmekten alamıyorum kendimi. Tekler yok oğlu yok! Hayır çamaşır filesi falan da denedim gene de yok abicim tekler! Yok yok evelallah o konuyu da çözüp, aydınlığa kavuşturacağım, güveniyorum kendime.

Hadi hadi kalkın artık saat 07.00 olmuş. Kargalar da balkona geldiler zaten. Tatilde olanlar o güzel dötleri ne zaman kaldırırlarsa kaldırsınlar biz tatilde olmayanların hiç umurunda değil. Kıskançlığın bu kadar olur mu, olur!

Hadi öper koklarım. Kendinize emanet, kendinizde olun. Sevgi selam benden.

özgür tamşen yücedal