‘’ Daha küllüğe yeni bastım sigaramı. Zıvanası kokuyor acı acı. Nerden aklıma geldiğini buldum Bilye Hikmet’in de. Sahi, gerçekten de, cennette de aşık olacak mıyız? Oradan da kıskanacak mıyız sevdiğimizi ölesiye, öldüresiye. Cennette olabilecek miyiz sevdiğimizle, aramıza ayrılık girmeden? Istememek olmasın orada bari, bırakıp gitmek olmasın hiç olmazsa. Gönül kapıları açık olsun, çalmadan girilsin içeri.

Kalkıp limonata doldurmalı. ‘’

( Bangır Bangır Ferdi Çalıyor Evde… / Mahir Ünsal Eriş )

 Akşam okuduğumdan beri aklımda bu paragrafla dolanıyorum. Zaten düşünebilecek kıvama gelmem hemen hemen günün akşam saatlerine denk geliyor. Dün gece uzunca ama çok uzunca zamandan sonra ilk defa 5 saati aşkın süre uyudum tüm dengem şaştı, burnumdan geldi. Hayır sabah kalkıp sıçsınlar diye kargaları uyandırmak olmasa uyuyacağım da; yoklama alıyor insafsızlar. Allahtan imamlarla aynı saatte uyanıyor olmak yalnızlık hissimi bir nebze azaltıyor.

Sonra sırasıyla pıtır pıtır olmuşlar dökülsün herkesin nabzına göre kahvaltı derken servislerin ardından bir sessizlik. Yatağa çıkıyorum tekrar uyuyayım diye; ‘uyu kızım biraz’ diyem tarafım ‘uyuyarak ne harcayacaksın günün en güzel saatini kalk kendin için kahve yap, çay yap!’ diyen tarafımdan bir güzel dayak yiyor mu. Haydeee uyu uyuyabilirsen. Ama anacığım gecenin geçi güzel, sabahın erkeni güzel ne gelir elden, nöbetteyiz.

Nöbet demişken; baktım en son on gün önce yazmışım. Üzerinden sömestr tatili, yetmezmiş gibi kar tatili geçen annelerden biri olarak kaybolmak, mutlu olmak, çıldırmak, şükretmek ve benzeri duygular harmanı içinde çocuklarlaydım tabii. Anca anca bi kendime geliyorum. Bu günümüze şükür derken bugün günlerden Cuma, hafta sonu tatili geldi! Şükür! Ne diyeyim; sözün tükendiği noktalarda dolaştığım dönemdeyim, dilimde ‘Vardır bir hayır’ zikir gibi. Arada soracak olmuyor değilim ‘Ne zaman lan bu hayır?’ diye ama ney miş insan her şeye alışıyor muş, göte giren şemsiyeyi açmaya zorlamıyor muş. Ve gerçekten sonunda ki hayırı görünce korunduğu için şükrediyor muş.

Aman gene nerelere geldi lan konu… Güya paragraftaydım değil mi? Paragrafta da yok aşk mış, sevgi ymiş falan onları bi geçiyorum. Valla herkesin keyfi bilir, beni bağlayan bu dünya; sevdin sevdim, sevmedin siktir ettim, aşık oldun sorarım kendime, gönlüme, gönlümün kahyasına, olmadın aşağısı Kasımpaşa. Zaten sağolsunlar anam ve kızkardeşim benden önce görüp uyarıyorlar. Zamanında öyle de oldu, amin. Ama bu işin bir de cennet tarafı varsa? Bu kapıların herkese açık olmasını isteme, dileme olayı nedir? Bak diyim ben size, vasiyet olsun: olurda karşılaşırsak ( ki; cennet zor ihtimal ) benim kapıyı açık gördünüz falan aman diyim sormadan dalmayın içeriye. Söz veriyorum ben sormadan girmem kapınızdan içeri. Bir de bu dünyada tanışıp yiyiştikten sonra ne diye birbirimiz arayalım? Yeni insanlar tanıyalım, tanışalım renkli olsun, yeniden olsun. Ben buna okeyim. Gerçi orada da akıllı telefonlarla birlikte Instagram varsa kimse babasını bile tanımaz zaten, sorun yaşamayız.

Bir de Sevgililer Günü’ne okeyim. Şaşırmayın canım genelde her şeye muhalif olabilirim ama sevgi sözcükleri söylemeye, gönül hoşlama çabasına sokan özel günlere kapitalist düzenin oyunu olsa da varım. Eskiden bu özel günler konusunda bu kadar hassas değildim. fEkat insan yaş aldıkça ( yaşlanmaktan bahsetmiyorum ) hassaslaşıyor galiba. Hassas, hassasın, hassasım, hassaslar, hassassınız, hassasız.

Sevgililer gününüz kutlu olsun, mutlu olsun. Sevgiliniz olsa da olsun, olmasa da olsun. Sevgiliniz olmak istemeyen günü gelsin kapınızda köpek olsun. Hayat tek kullanımlıktır unutmayalım, unutturmayalım. Sevgiyle…

Offf amma sevgi pıtırcığı bir şey oldu lan bu şimdi, hiç bana göre değil. Olsa da kodum, olmasa da kodum deyip gelişine yaşayalım işte. Hadi ben koptum.

 özgür tamşen yücedal