Hep sonunu düşündüğüm yolların sonlarını hiç göremediğimi anladığım ne zamandı, hatırlamıyorum. Bildiğim o zamandan beri yaşamımın hafiflemiş olduğu. Tabii bu anlayış “ şıp diye “ olmadı. Kendimi “ Nihayet “ leri düşünür, hesap kitap yaparken yakaladığım her an hatırlattım, durdurdum düşüncelerimi. Kas gibi tekrar ede ede gelişti. Buraya da sık sık aynı şeyleri yazıyorum ki yazdıkça açılıyor bilincim. Ara ara açıp okuyorum kendimi.
Nadir de olsa hâlâ yaşıyorum eski kaygılı anları çünkü. Farkına vardığım ansa cımbızla ucundan tutarcasına atıyorum kafamdan. “ Bildiği gibi olacak Özgür, bırak. Şu an önündeki neyse kalk yalnızca onu yap. “ diyorum ve kendi sözümü dinleyip irdelemeden hemen silkeleniyorum.
Ait hissetmediğin yerdeysem de pılı pırtımı toplayıp usulca uzaklaşıyorum, kimseyi hiçbir şeyi hesap etmeden. Biraz robotumsu aslında.
Tüm bunlar olurken nereden geldiğini bilmediğim bir güç bana destek oluyor gibi de hissediyorum. Kendimi hapsettiğim çıkmazdan çıkmayı başardığımdan beri destekliyor beni. “ sen bırak kendini, tüm mucizeleri önüne sereceğim “, diyor adeta. Ve zaten bir şeye inanıp tutunmadan yaşanamaz mış.
Korunup kollandığımı, hayrımın hesaplandığını, yollarımın açık olduğunu biliyorum. Tek tutunacağım kendim mişim.
“ Tut kendini. “
özgür tamşen
ozgurtamsen 