![fotoğraf[1]](https://ozgurtamsen.com/wp-content/uploads/2013/01/fotoc49fraf11.jpg)
Henüz hiçbir şeyden emin değilim; öldüğümden, yaşadığımdan, yaşamış olduğumdan… (sayfa 8 )
Kitap henüz bitti, on beş dakika kadar önce. Yüz otuz altıncı sayfaya geldiğimde kulağıma çalınan insan sesleri olmasa yazarın anlattığı rüyanın içinde kendimi kaybedecektim. Öyle tuhaf bir şey ki, ezberlemek, gözlerinizi kapatıp içinizden tekrar etmek istiyorsunuz; okuduğunuz satırların rüyasını görebilmek için. Rüyanızda, sayfaların içinde dans eden rengârenk kelebekleri görebilmek için. Ninelerinizin dizlerinin dibine, yamacına oturtup size anlatmasını hayal edeceğiniz güzellikte bir masal anlattıyor Hüsnü Arkan.
Yüz elli birinci sayfada: ‘’ … Senin durumundaki birinin göreceği düş, sıradan bir düş değildir. Tıpkı yaşam gibi, insanın başına bir kez gelir ve insan o düşte kendi ölümünü görür. Bunun da tecrübe ile sabit olduğuna inanabilirsin. ‘’ diye yazan kalemi:
– Rüyamın mı, hayatımın mı içindeyim acaba? diye sorduruyor.
Yüz kırk ikinci sayfada: ‘’ Gördüğüm düşten sonra büyük bir yük kalktı sanki sırtımdan. / Yaşamın ağır yükü.’’ diye yazan kalemi:
– Yaşamın ağır yükü varken omuzlarımızda nasıl hissedebiliriz varolmanın dayanılmaz hafifliğinin? diye sorduruyor.
Aynı ‘’ UYKU ’’ yu okurken olduğu gibi garip, efsunlu bir okuma süreci yaşatıyor. Okunulduğu yerlerde satırların izi, kelebeklerin kanat çırpışları kalıyordur muhakkak. Bir kanat çırpışlık olan şu hayatlarımıza bunca şeyi sığdırabiliyor oluşumuzun üstelik bunların tümünü öleceğimizi unutarak yapabiliyor oluşumuzun şaşkınlığıda!
Karşınızda ‘’ Ölü Kelebeklerin Dansı ‘’
Read the rest of this entry »
ozgurtamsen 