( En yakın arkadaşı Elif ve Oğuz )
Okullar açıldı ( açılacak ) ama bizlerinde
” Hangi okul?”
” Kazanabilecek mi?”
” Beş yaşını dolduruyor mu? ”
” Gerizekalı mı yoksa akıllı mı?”
” Tek ayağının üzerinde kaç saniye durabiliyor?”
” İmam Hatipli mi yoksa öğrenci mi olsun?”
gibi sorularla yaz aylarımız piç oldu. Yukarıda sıraladığım ve benzeri birçok soru, sonra onların doğru cevaplarını bulmaya çalışarak geçti benim yaz aylarımda. Bu zaman zarfında dikkatimi çeken bir şey oldu: ortalıklarda deliler gibi koşturan, sorup soruşturan, morali bozulan, endişelenen hep biz kadınlar. Nerede lan bu çocukların babaları? Öyle değil mi, bu çocukları bizlere leylekler getirmedi ya!
Hele akşam eve geldiklerinde biz annelerin ağzından yani banttan kayıtla olup biteni anlatınca eleştirisel fikir beyan etmiyorlar mı çıldırıyorum. Bakın şimdi: dün akşamdan bu sabah Oğuz’u okula benim götürmem kararlaştırılmıştı. Aynı anda iki yerde olabilmem mümkün olsaydı eminim Elif’i de ben götürürdüm. Neyse işte evden çıkarken Erdo ” Oğuz’un fotoğraflarını çekmeyi unutma!” dedi ya yemin ederim elimde onun için hazırlamış olduğum tostların olduğu tabakla ejder kesilip üzerine atlayasım geldi. Ama ben ne yaptım? Yalnızca gülümsedim. Neden mi? Neden şu yazdığım paragrafı sözlü olarak karşısına geçip söylemedim. Çünkü eminin diğer tüm erkekler gibi verilecek, kendince haklı çıkacağı bir cevabı vardır. Ama bu günlerde duymaya hazır değilim. Bu günler sessiz kalıp gülümsenecek günler. Sakin kalmak lazım. Her şey zamanı gelince.
Tabii tüm bunların yanında belki de bencilliğin üst boyutlarında mutlu ve de heyecanlıyım. Çocuklarımla yaşadığım bu tecrübeleri hatıra belleğime kazıma şansım olduğu, olabilidiği için şükrediyorum. Bu arada fotoğrafta zaten çekecektim, çektimde. Ama Erdo dediği için değil benim belleğime kazınan gün çocuklarımın hatıralarında fotoğrafla yer alabilisin diye.
Yeni dönem hepimize mutlu, kutlu, umutlu olsun.
ÖZGÜR TAMŞEN YÜCEDAL
ozgurtamsen 