Bir saat önce eve geldim. Elif’e verdiğim sözü yerine getirmiş olmanın huzuruyla dopdolu. Baba? Baba televizyonun karşısına oturmuş, Oğuz’u (6,5) ayaklarının dibine oturtmuş. Adam televizyona bakıyor, oğul minicik parmaklarıyla 65’den geriye 3’er 3’er saymaya çalışıyor. Peki anne hergün ne yapıyor? Oğulun yanında diz çöküp minik parmakların yanına kendi parmaklarını koyup onunla beraber sayıyor. Zaman zaman sinirden morarıyor, verilen ödevlerin saçma sabukluğuna akıl erdiremiyor sonra oğulun kafasını öpüyor, ellerini tutuyor, uyuturken ona bağırdığı anlar için pişmanlık duyuyor, vicdanı bedenine ağır geliyor ertesi gün aynılarını yaşayacağını bile bile. ‘’Hep anaları yapıyor bu çocukları böyle!’’ lafıyla anılacağını bile bile.
Evetttt! İtiraf ediyorum! Bu lafı yemeye gönüllü oluyorum! Dayak yediğini söylediğinde sen de karşındakine geçir bir tane diyorum. Ödevleri saçma bulduğumda, ses etmeden üzerini çizip atlıyorum. Arada sırada hala ve hala elimle besliyorum. Gece yatağa yattığımda uyanıp yanıma gelsin diye dua ediyorum. Kokulu ayaklarını, terli atletlerini kokluyorum. Bitip tükenmez sorularından bıksam da hepsini cevaplıyorum. Uykulu gözlerle uyanıp servise binerken ayakkabılarını giydiriyor, bağcıklarını bağlıyorum. Haberleri izlemesine izin vermiyorum yani gerçeklerle yüzleşmeli diyenlere inanmıyorum. Bakkala yolladığımda camda yolunu gözlüyorum. Damarında akan kan için ölebileceğimi biliyorum.
Bunları yapıyorum çünkü biliyorum bir kaç yıl sonra kucağıma alıp sevmeme izin vermeyecek. İstesemde yanımda uyumayacak. Çorapları koklanacak gibi bile olamayacak. Ödevlerine kafam basmayacak. Arkadaşlarını dövmek isteyemeyeceğim. Benden nefret ettiğini söylediği günler gelecek. Benimle konuşmadığı, dışarıda karnını doyurup geleceği, odasından çıkmayacağı günler….
Bunları biliyorum çünkü yaşadım. Elif’i (16) sürüklesem bile tüm gece yanımda uyumuyor. Benimle hiç konuşmadığı günleri yaşadım. İsyanına şahit oldum. Gözyaşlarıyla ıslandım. Pişirdiğim yemekleri yemediği oldu. Bir bakışından medet umduğum günler oldu. Böğrümdeki taşla uyuduğum geceler oldu. Suskunluğundan korktuğum, arkadaşlarının çok arkasında kaldığım, tek anlamayanı olduğum çok oldu.
Tamam çok şükür o günlerde geçti. Ama zor geçti. Eğer sevgiyle, ilgiyle, yanında olarak, ödev yaparak, gün gelip ödevlerini yaparak, yanımda uyutup, elimle besleyerek oğlan da kız gibi olacaksa varsın desinler! ‘’ Hep anaları yapıyor bu çocukları böyle!’’ desinler. Gerçi bu saatten sonra ne derlerse desinler ya, neyse işte.
özgür tamşen yücedal
ozgurtamsen 