Ayrılığın her türlüsü zormuş gerçekten. Onunla takribi otuz yıldır beraberdik. Aldığım her solukta, yediğim her lokmada, içtiğim her yudumda benimleydi. Tüm zevkleri beraber yaşadığımız gibi acıları yaşarken de beraberdik. Bundan sonra beni bekleyen zevk ve acıları onsuz yaşayacak olmak ne kadar zor gelse de artık bitirmeliydik. Çünkü bunca zaman sonra ızdırap vermeye başlamıştı bu birliktelik.

   Geçen hafta Çarşamba günü bacaklarımda hissettiğim sızıyla uyandım. Pencereden dışarıya baktığımda puslu, yağmak için bekleyen bulutları görünce sebebi belli oldu sızımın. Ama kalkıp hazırlanmaya mecburdum. Söz vermiştim. Ilık bir duştan sonra üzerime rahat bir şeyler geçirip çıktım evden. Şanslıydım. Trafik akıcıydı o gün. Etrafa bakan gözlerimdeki hüznü silemiyordum. Ayrılığımızın randevusuna gidiyordum ve planlamıştım. Bitmeliydi. Aracımı Nişantaşı’nda ki uzun binanın otoparkına bırakıp onüçüncü kata çıktım. Zili çaldım. Açılan kapıda beni karşılayan güler yüzlü kıza hissettirmemeye çalıştım elimden geldiğince ama buruktum işte. Kime, nasıl anlatabilirdim ki… Ve vakit geldi. Odada bulunan uzun koltuğa oturduktan on beş dakika sonra bir daha birleşmemek üzere ayrıldı yollarımız azı dişimle. Artık yok.

                                 ÖZGÜR TAMŞEN YÜCEDAL