Geçen hafta ‘’ Can Dostum ‘’ adlı filmi izledim. Hani şu; Fransa’da gişe rekorları kıran, yılın en çok izlenen yapımı olan film. Diğer yanda başrol oyuncusu Omer Sy’a En İyi Erkek Oyuncu dalında Cesar Ödülü kazandıran. Senaryosu ‘A la vie, a la mort’ adlı belgeselden yola çıkarak yazılmış. Belgesel, felçli milyarder Philippe Pozzo di Borgo ve onun kendisine bakmak için işe aldığı Arap Abdel arasındaki ilişkiyi konu almaktaymış.
Şimdi; bütün bunlar tamam. Ama ben filmi izledikten sonra hiçbir şey hissetmediysem gariplik bende mi demek? Belki de öncesinde aldığı ödüller ve hakkında yapılan övgü dolu eleştirilerden haberdar olmamdan kaynaklı yani zirvede beklentiyle izlediğimden dolayıdır. Bakın konusu şu:
Sınıfsal olarak birbirine oldukça uzak iki kahramanı var.
Driss, Fransa’da ağırlıklı olarak göçmenlerin oturduğu bir banliyöde yaşıyor. Ailevi durumları oldukça karışık. Henüz 8 yaşındayken Senegal’den Fransa’ya getirilmiş. Anne babası yok. Teyzesini annesi bilmiş. Küçük bir evde oldukça kalabalık ve zor bir yaşam sürüyor. Eve katkıda bulunmak için sürekli iş arıyor.
Philippe ise, bir hayli varlıklı. Paris’in en elit semtlerinden birinde, muazzam bir evde yaşıyor. Evde bahçıvanından aşçısına, asistanından hizmetlisine ona yakın kişi çalışıyor. Başta klasik müzik ve resim olmak üzere büyük bir sanatsever. Ancak Philippe tekerlekli sandalyeye bağlı bir hayat sürmek zorunda. Çünkü boynundan aşağısı tutmuyor.
Driss ise hiç ummadığı bir anda iş buluyor; Philippe’e özel asistanlık yapmaya başlıyor. Ve ikisinin de hayatları değişiyor.
Yabancı düşmanlığı konusunda sorunlar yaşanan Fransa’da farklı sınıf
ve uyruktan iki insanın dostluğunu işleyen, onları derinden etkileyen böyle bir film bana sökmedi açıkçası. Neden mi? Fransız’lar eğitim, maddiyat, din, aile, ırk, ten rengi gibi tüm farklılıkları ortadan kaldıracak tek bir şeyin gerçekliğini kabul edememiş olabilirler. Ya da dibine kadar farkında ve unutmak istiyor olabilirler ama maalesef ve bir o kadar gerçek ki parayı bastırırsan sana bakacak olanı da, yedirecek olanı da, gezdirecek olanı da bulabilirsin. Yok, dostluk hikâyesiymiş… Patronun son model arabalara binmeni sağlayacak, deli gibi maaş ödeyecek, tabloların için galeri kiralayacak, emrine özel hizmetkârlar verecek sen de yalnızca ama yalnızca dostluk adına ona bakacaksın. Ya ben ya da bu filmi bu kadar ( o kadar ) etkileyici bulanlar garipler. Ben kendi adıma kaybedilen değerlerimiz için ağlarken, her hafta ‘’Seksenler’’ dizisini izleyip tekrar tekrar hatırlamaya çalışıp umutlanırken, çok değil yakın zaman önce ” Dostum” diyeninden okkalı bir kazık yemişken ‘’ Can Dostum ‘’ bana dokunamadı.
‘’ Farklı bir yerinden bakarım.’’, ‘’ Sen de kimsin? ’’, ‘’ Banane senin ne düşündüğünden.’’, ‘’ Ben de izleyip bir göreyim.’’ diyorsanız buyurun. İyi seyirler…
ÖZGÜR TAMŞEN YÜCEDAL
ozgurtamsen 