Hani uykuya dalar rüyaya teslim olursun. Uyanmak istemediğin, gerçekliğinin ayrımına varamadığın rüyalara… Uyanır ama gözlerini açmak istemezsin, kimbilir kaldığı yerden devam eder belki diye. Gerçekliği elle dokunulacak gibidir. Şiddetli esen rüzgara tutunmaya çalışmak gibi nafile bir çabayla yatarsın yatakta, gözlerin tavana dikili. Sahi ‘’ Rüyadayken özler mi insan sevdiklerini? ‘’ , ” Sen, ben, ben, ben kavgası rüyalarda bile son bulmaz mı? ” , ” Rüyalarda ki gibi kaçabilir mi insan kavgadan? ” , ” Özgür olabilir miyiz rüyalarda ki kadar? ”
Ben sabitlenmiş bakışlarımı başucumda yanan abajurdaki ampülden koparttığımda bunlar vardı aklımda. Bir de ilk sayfada okuduğum Melih Cevdet Anday’ın sözü, kitabın son satırını okuyup kapağı kapattıktan sonra kazınmıştı aklıma.
‘’ Gördüğümüz dünya, yemin ederim, aslına benziyor. ‘’ ( Melih Cevdet Anday )
Okuma serüvenimin sürdüğü ( malesef üç gün ) günlerde, kitapla buluşma randevularım için sabırsızlandım. Yalnız kalabilmek için an kovaladım. Sonra satır altlarını çizmedim, Elif için ayırdığım diğer kitaplarda olduğu gibi, kendi kelimelerini özgürce yakalayabilsin diye. Ve son bir yılda yaptığım gibi ilk sayfasına, geçen üç günde yaşadıklarımızla ilgili günce düştüm, Elif okumak için eline aldığında ne duygular içinde okuduğumu bilebilsin diye. İşte böyle bir rüya gördüm ben!
Merak edenler için, Read the rest of this entry »
ozgurtamsen 