Hani ben okumaya başlıyorum ya Hakan Günday’ın romanlarını; alıyor beni eline oyuncak bir bebekmişim misali ( ki bu misal çok hoşuma gitti: Bebek mişim ), tutuyor ayaklarımdan vuruyor oradan oraya. Taaaaki kafamın içinde şimşekler çakana, hücreler patlayana, gerçekle – yalan birbirine girene, dilim ” Aman Allahım ” diyene kadar. Durup durup arka kapaktaki fotoğrafına bakıyorum sonra. Gözlerine bakıyorum. Hayalimde canlandırıyorum yazma sürecinde yaşayabileceklerini. Kahramanlarının yaşadıklarıyla özdeşleştiriyorum. Tüm duyularını dünyaya kapatıyor mu yazarken? Bittiğinde nasıl adapte olabiliyor bu duyu, duygularımızı yiyip bitiren dünyaya… Ardından açtığım sayfada yazmış oluyor ki: ” Aynı yüzün taşıdığı iki göz bile dünyayı tamamen farklı avlıyordu. Aynı yüzdeki iki gözün arasında bile bakış açısı farkı vardı. ‘’ Okuyor ve soruyorum kendime: ” Hani onunkiler göz de benimkiler ne? ” diye.
Ama her şeyin olduğu gibi bu serüveninde bir sonu vardı. Bitmesin diye ağırdan almaya çalışsam da sonraki sayfada yazdıklarına duyduğum merağıma engel olamadığımdan bir defa daha tadı damağımda, kelimeleri aklımda kalarak kısa bir beraberlik yaşadık ve bitti. Ekte merak edenler için kısa alıntılar var. Keyifli okumalar.
ÖZGÜR TAMŞEN YÜCEDAL Read the rest of this entry »
ozgurtamsen 