Mavi bir sabah. Deniz kokulu. Kaçak. Gizemli. Kadın, adam kokan bedenini kaldırdı yataktan. Ağır ağır… Sindire sindire… Hapsetmek istercesine… Bitmesini istememecesine… Bungolovun terasında duran beyaz sandalyeye sığıştırdı küçük bedenini. Avuçladı kahve fincanını kadın. Parmaklarının arasına sıkıştırdı filitreli sigarasını. Beyaz sütuna sıkıca tutunmuş sarmaşık şahidiydi gecenin… Tebessümle baktı sarmaşığın rüzgarla flörtleşen yapraklarına ve ‘’ şişşşşt’’ dedi kadın. Sen ve ben… Sırrımız. Adamın dediği gibi bir yazdı bu yaz. Bilmiyordu adam tamamlayan oydu halbuki bu yazın unutulmazlığını. Engel olamamıştı hiçbir şüphe aşka, önünde eğilmişlerdi aşkın. Sustu kadın. Tebessümle çekti soluğunu. Tek bir cümleye hapsolmuş iki yürek. Gelmiş ya da gelecekle hesabı olmayan iki yürek. 

Mavi bir sabah. Deniz kokulu. Kaçak. Gizemli. Adam, kadın kokan bedeniniyle sarmalanmış yatakta… Sabitlenmiş bakışları tavanda. Tek bir saniyesini kaçırmak istemediği sabaha mühürlenmek istiyor. Kadının sihirli bakışlarına hapsolmak istiyor. Arasını açık bırakmış kapıdan görüyor maviye bulanmış kadını, terasta duran beyaz sandalyeye sığıştırmış olduğu bedenini. Kahve fincanını tutan ellerini, sigarayı sarmalayan parmaklarını kıskanıyor adam. Bitmesini istemediği kaç sabah yaşayabilir bir insan? Adam ilk defa bitmesini istemediği bir sabahın içinde, kokusunda, dokunuşunda. Kalkıyor yataktan. Ağır ağır… Sindire sindire… Terasa çıkıyor… Bu defa beyaz sütuna sıkıca tutunmuş sarmaşık ‘’ şişşşşt ‘’diyor adama. Suskun… İzliyor kadını. Unutulmaz bir yaz diye geçiriyor aklından. Tebessümle çekiyor içine mavi sabahı, kadının sorgusuz bakışlarını. Engel olamamıştı hiçbir şüphe aşka, önünde eğilmişlerdi aşkın. Yüreğinin unutmuş olduğu köşesinde sızı hissediyor adam. Tazelik gibi… Yaşadığını hissetmek gibi… Yeniden başlamak gibi. Kaldığı yeri hatırlamış gibi. Teslim olmak, mavide kaybolmak gibi. Tek bir cümleye hapsolmuş iki yürek. Gelmiş ya da gelecekle hesabı olmayan iki yürek. 

Günaydın mavi.

özgür tamşen yücedal