Çocukların konu edildiği filmleri izle(ye)mem; fazlaca içselleştiriyorum. Korku filmi izlemem; korkuyorum. Kahır dolu fimleri izlemem; gerçekliği payımızca yaşıyoruz. Sonunun izleyiciye bırakıldığı fimleri sevmem; yarım kalıyorum. Yakın zamana kadar teknolojik gelecek ihtimallerini anlatan filmleri de izlemiyordum; kaygılanıyordum. Bununla ilgili çok kitap okudum, okuduklarıma kulaklarımı kapattım mesela.
Geleceği düşünmenin getirdiği temel duygu KAYGI. Bilgisayarlar, yapay zeka, zamanda yolculuk, iklim krizleri…
“Sosyal İkilem” adlı belgeseli gördükten sonra kaygı seviyem değişti. Ve elimden geldiğince seçici davranarak gelecekte yaşanılacak ihtimalleri izlemeye başladım. Sebebi kendimle değil çocuklarla ilgiliydi aslında. Cep telefonlarının içinde yaşayan çocuklar … Kaçış olmayan teknolojik gelecek. İnsanoğlunun eli, zekasıyla yaratılan gelecek.
“İnci Taneleri” adlı dizide geçen replikteki gibi; eskiden insanların cep telefonları vardı. Artık cep telefonlarının insanları var. Doğru.
Derken derken izlemelerim filmleri aştı yapay zeka uzmanlarını takibe vardı.
Evlatlarla yaşadığım neredeyse her diyaloğun sonu “izleyip duyduğunuz herşeyin gerçekliğini sorgulayın, inanmayın “la bitiyor. Üçümüzün dahil olduğu EKİp adlı whatsApp grubumuz bu tür paylaşımlarla dolu. Son mesajda kendim için de uyardım onları; ben inanmış olursam diye.
Şebnem Özdemir’in farklı zaman diliminde, dünyanın başka yerlerinde yapılan açıklamaları paylaştığı yayınlarına denk geldiğim sabahın kör saatleri oluyor. İzliyorum. Nereye gittiğimizi bilmiyorum tabii. Bildiğim değişimin çok hızlı olduğu ve hızlanarak devam edeceği.
Ben yaşım itibariyle kendime ördüğüm kozanın içinde bir şekilde idare edebilirim inancındayım. Köyde ( tadilatı yapabildiğimde ) resim, müzik, kitaplar, ziyaretçi dostlar, hayallerimle falan. Peki hayatın içindeki çocuklar.
Sonunda kaygılarımı bu sabah babamla annemin fotoğraflarına bakarken bıraktım.
Ebeveynlerim böyle bir zamana denk gelebileceğimi biliyorlar mıydı? Hayır. Neler olabileceğini hesaplayabildiler mi? Hayır. Hazırlıklı mıydım? Hayır. Tek yaptıkları sevmekti. Ellerinden gelebilecek de buydu zaten. Tıpkı benim, bizler gibi.
Bilmiyoruz; belki çocuklar içine doğdukları zamana hazırlıklılardır. Ya da bizi kotaran sevgidir gelenden onları da muhafaza edecek olan. Bilmiyorum.
Dediğim gibi izlediğim, okuduğum herşeyin sonunda vardığım yer burası; sevmek. Bilinmezliğin içindeki güvenli yer … Yettiği, yetebildiği yere kadar.
Çağlar boyunca neler gelmiş insanoğlunun başına. Hepsinden bir şekilde sıyrılmış, uyum sağlamış. En büyük yeteneğimiz de budur belki. Uyum sağlamak.
Mistik düşünürsem de tek gerçek; şu an. Endişelenmem gereken tek şey “yemeği ocağa koymak için ne zaman mutfağa girmeliyim” olmalı belki de. Son resme attığım astarın kuruyup kurumadığı … Böyle şeyler. Küçük küçük. Sakin sakin.
Galiba tekrar aşk fimleri, taş ev yapım videoları gibi romantik şeyler izlemeye başlayacağım. Diğer taraf gümbür gümbür, çok gürültülü.
Karınını doyur, sev, dinle, elinden geldiğince takipte ol, dilin döndüğünce anlat. Ama en çok dinle. Çocuklarla ilgili mottomsa bu kadar.
Misal yapay zekaya gerek kalmadan, yazıyı yazma süremde kendi kendimi kuaföre gitmekten vazgeçirdim. Halbuki yarın katılacağım davet için saçlarımı boyatmaya kesin kararlıydım. Kararını yediğim kendim. Olduğu gibi seviyorum kendimi çok şükür. Hava da puslu zaten. Dolma saracaktım ondan da vazgeçtim, yeşil mercimek pişireceğim. Benim kafa beni yenmeye yeterken yapayı da bilmeyeyim.
Gelecekte elbet benim gibi romantik, hayatı pembeye boyayanlara, tebessümde kalma gayretinde olan uslanmaz umutçulara da ihtiyaç olacak.
Ve hatta bu insanoğlu bu kadarını başarabildiyse bizden başkaları da başarmış olabilirler. Belki de başka zaman diliminde yaratılmış bir sanal gerçekliği yaşıyoruzdur da kendi gerçeğimiz sanıyoruzdur. Kimbilir. Düşünsenize kendi rolümüzü seçip bile isteye katıldıysak bu oyuna.
Her nereden, hangi inançtan bakarsam bakayım o kadar da şe’etmeye değer birşey değil yani.
Gün bugün.
Aşkla …
özgür tamşen
ozgurtamsen 