Rengim gri bugün… Puslu sabahların grisi gibi. Zifir karanlık gecelerin içindeki sigara dumanı grisi gibi.

    İşten çıktığımda usul usul yağıyordu yağmur. Ve ben usul usul ağlıyordum ıslak kaldırımlarda yürürken. İçimde bir yer kanıyor. Acaba hangi yaram. İçinde kaybolduğum o kadar çıkmaz sokağım var ki. Kendimi daha önce giripte kaybolduğum, tanıdık bir yerde bulmaktan korkuyorum.

   Durağa yaklaşırken tek bir şey geliyor aklıma; durakta bekleyen kalabalık, itiş kakış içinde yok olabilmek. Hiç kimsenin yüzüne bakmadan sığışıveriyorum kalabalığa. Ama içimde yitip gitmeye çalışan kalabalıkla kalıveriyorum, baş başa. Otobüsün buğulu camlarından seyrettiğim sokaklar da herşey çok ağır hareket ediyor. Peki bende ki kalabalık neden bu kadar aceleci?

Puslu sabahlar gibi griyken küs olurum ben herkese, herşeye. Bu akşam da küsüm.

   Rengi gittikçe koyulaşan griliğim ve ben, anahtarla açıyoruz evimin kapısını. Ayağımdaki çizmeleri çıkartırken oyalanıyorum. Neden mi? Açtığım o kapıdan bomboş olan eve bakmak istemiyorum. – geciktirince birşey değişecekmiş gibi- Karşımda biri varmışcasına bakışlarımı kaçırıyorum duvarlardan. Onca kalabalıklığımı, korktuğumu haykırabileceğim, çığlık çığlığa sövebileceğim biri olsa…Ama yok. Kaç gün oldu bilmiyorum; cevap vermeyen duvarlarla konuşmaya başlayalı.

   Uykudan da uyanmaktanda korkuyorum. Rüyalarımda en az gerçekler kadar korkunç. Şu kanayan yerim var ya bir kez daha yok edecek beni. Yiteceğim içinde. Daha kaç kez yitirebilir, kaç kez bulabilirim ki kendi mi? Geri döndüğümde  yaralarım iyileşmiş, yollarım açılmışta olmuyor ki.

   Duştan çıktıktan sonra saçlarımı tararken gözüm takılıyor; yan rafta duran ilaçlara. Sonunda onları kullanmak zorunda kalacağımı bilerek. Kullanmadığım taktirde siyaha döneceğimi bilerek. O kimsenin duymadığı sesleri duymaktan, cevap vermeyen duvarların konuşmaya başlamalarından deli gibi korkuyorum aslında. Ne zaman, neresinin olduğunu bilmediği bir uzvumun aniden kasılıp kalmasından…Artık kendilerine bakmakta bile zorlanan anne ve babamın benimle ilgilenebilmek için yanıma yerleşmeye kalkmalarından. Korkularımın sayısının bu denli artmasında da korkuyordum ya. Oldu işte.

    ” Alo! Hakan. Ben Esra. Yarın sabah için randevu ayarlayabilir misin?”

” Yalnız mısın?”

” Merak etme. Henüz  değil.”

” Saat 08.30’da muayehanede olurum. Ama telefonum açık, biliyorsun.”

ÖZGÜR TAMŞEN YÜCEDAL