Cevaplar! Sürekli cevap arıyorum. Kafamda bir dünya ‘’Neden?’’, ‘’ Niçin?’’ ler. Dün gece Belgin mesajında Can Yücel’den alıntı yapmıştı:

‘’Yerin seni çektiği kadar ağırsın / Kanatların çırpındığı kadar hafif… ‘’

Sonra bu sabah Vadin’in yazısını okudum. İçinde bahar temizliği yaşadığını yazmış. Her şeye değerinden fazla anlam yüklemekten vazgeçtiğini yazmış. Sabah sabah İyi geldi. Gene ve gene çok ağır olduğum, yerin beni çektiği kadar ağır olduğum, çok daha ağır hissettiğim bir gecenin daha ardından…

Gerçi bu ağırlık dediğim, düşüncelerimin ağırlığı ve zaman zaman yoklayıp gidiyorlar. Gittiklerinde de ne kadar hafiflediğim ayrı konu.

Kafamda puzzlelar var. Parçaları dilden dökülenler, gözlerde görülenler. Parçalarını oradan oraya koyup anlamlar çıkartmaya çalışıyor oluşum ise asıl derdim. Fırtına, kasırgalar…

Çocukların büyüdüğü bu yıllarımda en çok anne olmak konusunda karıştım. Arapsaçı misali… Acaba kendini iyi anne olarak tanımlayan, tanımlayabilen var mı? Dört dörtlük. Yüzde yüz anlayışlı. Binde bin sabırlı. Yoksa bu anne olmak işi, insanın hayatı boyunca kendine bu tür soruları sorup durması mı? Düşe kalka, yanıla düzele, bağıra susa, ağlaya zırlaya…

Yeni yıl arifesinde yazmış olduğum gibi gerçekten haklıydı galiba erkek kardeşim. ‘’Sorunların var.’’ derken. Gece saat 03.00 civarlarıydı ve ben ‘’ Bir doktora mı gitmeliyim? ‘’ noktasına gelmiştim. Fiiliyatta bir sorun yok, her şey yolunda gidiyorken ben neden kurumuş bokun üzerine su döküp duruyorum ki. Bu durum normal olmamalı.

Du bakalım önümüzdeki birkaç gün boyunca da oturup bunu düşüneyim ben. Doktora gitmeli miyim? Gitmeme gerek yok hissettiklerim normal mi? Karara vardığımda haber veririm.

Hadi şimdi biraz çalışayım, kapitalist düzenin gereklerini yerine getirerek ödeme yapayım.

özgür tamşen yücedal