Şahane bir haftanın başlangıç gününde gene bir o kadar şahane konuyla karşınızdayım efendim:

Giderini, olurunu bulup ta oldurtamadım bir türlü. Neyin mi? Üzerimize örttüğümüz yorganın ebadının.  Yatağa uyan ölçüyle bize yeten ölçü uymuyor birbirlerine. Yatağa uygun olanı alsam birimizden birinin ( ki, o genelde ben oluyorum  ) bir tarafı açıkta kalıyor. Bize yetecek kadar büyük olanını aldım bu seferde nevresimler uymadı, yatağı toplamak ekstra işkenceye döndü. Bıktım valla yıllardır çekiştir dur. Bazı geceler kalkıp ayrı bir yorgan alıyorum ( o kalkan gene ben ) bu defa da huzursuz oluyorum, her nedense! Hep anam yüzünden, yıllarca ‘’ ayaklar değecek, ayaklar değmeli ’’ diye diye şartladı körpecik beynimi, al gör işte yenen beyinin yaşattığını: yıllardır göt baş açıkta kalarak uyuyor şu zavallı beden.  Ama ne yapsın; o romantik aşk filmlerindeki gibi bir gerçeklik olmadığını hep görmezden gelmiş anacığım ya da görmeyelim diye elinden geleni yapmış. Hani filmlerde var ya kol kola, koyun koyuna, bıc bıc uyunulan, sabahına gene öyle uyanılan sahneler…  Siz mutlu çiftlerde var mı bilmiyorum ama ( normal olan da bilmemem zaten bu benim ki anormal, oturup yazıyor olmam ) biz de yok öyle bir şey. Nasıl olsun? Birimiz sağ kolunun üzerine tüner, diğeri sol kolunun üzerine tüneyip yatıyorken… Yaz gelir sıcak, kış gelir ben genellikle postuna bürünmüş hayvan mesafesince uzak. Geçen sabah, uyandığında karşılaştığı manzara karşısında dayanamayarak: ‘’ Kürkünü de giyseydin Özgür.’’ dedi adam. ( kürküm yok! )

Tabi bunları karşısına geçip dile de getirmiyorum. Korkuyorum çünkü annesinin yanında bahseder falan. Maazallah ‘’ Ya geceleri üşüyorum bir türlü doğru düzgün bir yorgan alamadı Özgür.’’ der mer de, kadın dert edinip gider bize yorgan alır diye. Gülmeyin, başımıza geldi. Evliliğimizin ilk yıllarıydı bu mevzu bir dolandı bir dolandı derken doğum günümde bir baktım karşımda, elinde koca bir kaz tüyü yorganla kayınvalidem duruyor. Evet, doğum günümde bize yorgan almıştı. Yetmedi Erdo ‘’ Anacığımın aldığı yorgan!’’ diyerek öyle yedi ki beynimi , bir akşam o anneciğinin aldığı o yorganla boğuveriyordum adamı. Ama Allah razı olsun örtündüğümüz hala o aynı kaz tüyü yorgan.

Şimdilerde ise kafamda yeni bir çözüm var: acaba diyorum kendime bir uyku tulumu mu alsam!

özgür tamşen yücedal