Son birkaç gündür hissettiğim, ihtiyaç duyduğum şey tüm çocukluk, gençlik dönemimde direndiğim, nefret ettiğim şey… Son birkaç gündür istiyorum ki, annem-babam yanımda olsun ve benim yerime karar versinler. Doğrusunu onlar bilirler, gelip yapsınlar. Ne yana tükürmem gerektiğini söylesinler. Yemin ederim karşı gelmem, kabul eder, dedikleri gibi yaparım. Halimin daha açıkçası salakça ve hayli geç kalmışçayım, ‘’ne ara bu kadar büyüdüm’’ şaşkınlığı içindeyim, verilecek kararın sonucuyla başedememe korkusu içindeyim. Çocuklar büyüdükçe anne babalar küçülüyor, çocuklaşıyor muyuz? İtiraf ediyorum: Yoruldum! Ben biraz durmak istiyorum. Çok değil, az biraz. Sonra tekrar devam ederim ama şimdi öylece durasım var.

Not: Oğuz’a ödevlerini yaparken eşlik edecek birini de istiyorum. Sabahları istediğim kadar uyumak istiyorum. Ki, istediğim kadar uyuyabileceğim günler geldiğinde bu günlerimi özleyeceğimi bile bile istiyorum. Zaman zaman ben bile başaramıyor olmama rağmen çocuklar başlarının çaresine bakabilsinler istiyorum. İstiyorum ama ‘’hep yanımda olsalar’’ da diyorum.

Galiba benim durumu en güzel ‘’Herkes cennete gitmek ister; ama kimse ölmek istemez.’’ (Mystic River) sözü özetliyor.

özgür tamşen yücedal