Seni tanıdığımda sen yirmiikinci bense onyedinci yaşlarımızdaydık. Bugün ellibeşincinci yaş dönümün. Otuzüç yıldır birbirimizin hayatındayız.
Hatırlamadığımız yerden seçmiş olmalıyız birbirimizi Erdocum.
Birine anlatmaya ya da yazmaya niyetlendiğimde daha da farkına varıyorum; ne çok şey yaşadık beraber. Ki en büyüğü iki çocuğa baktık beraberce.
Ne yollar katettik. Büyüdük, ayrıştık, evrildik, devrildik, dönüştük, birleştik döngüsü defalarca oldu yoldaşlığımızda. “Yoldaşlık” diyorum çünkü bence adı başka hiçbir şey olamaz. Zaten “evlilik” tanımını beraberce reddettik.
Kendimi bozup tam istediğim, layık olduğum gibi inşaa ederken müdahalesizce yanımda olduğun için minnetim sonsuz. Sen aynı süreçten geçerken eşlikçin olmaksa benim için onurdu. O hâli, tanıkçılığı, öze saygıyı, kabulü en çok senden öğrendim ben.
Zorlamamayı, itekleyip dürtmemeyi de senden öğrendim. Karşılıksızca bonkörlüğü, sevgiye, öze saygı güvenle özgür bırakabilmeyi …
Nezaketle yaratılmışsın Erdocum, hamurun iyi.
Şimdi yerleştiğimiz yere binlerce şükrediyorum. Varlığına şükrediyorum.
Senin için “Tertemiz bir ruh” demişti ışığını görebilmiş biri. Ki ikimiz de kendimizi karanlıkta sandığımız bir dönemdeydik. Gerçekten “Bize birşey olmuyor. olan herşey bizim için oluyor.” inancımın kanıtı olarak, o karanlık sandığımız da hayrımıza olmuş. Biz bugünkü biz olabildik.
Yaratılışına, emanetlerine iyi bakan ana babana, emanetlerimiz Oğuz ve Elif’e babalığına, denk gelebilişimize binlerce şükür Erdocum.
İyi ki doğmuşsun. Yeni yaşın, yaşların kutlu mutlu inşallah. Kalpten sevgi, saygı, teşekkürümün mührüdür bu.
Var-ol .
Özgür Tamşen
ozgurtamsen 