Ebru! Ebru Can. Can Ebru. Hayata döndürenim, tekrar bağlayanım, kendimi kaybetmişken rehber olanım .
2018 yılında yere yapışmış, tüm yaşam enerjimi, isteğimi kaybetmiştim. Herşey anlamını yitirmiş adeta yokolmuştum. Karanlık yutmuştu beni.
Nasıl başladığımı tam hatırlamıyorum ama 2019 ortalarında okumalarıma kaldığım yerden tekrar başlamıştım. Kitaplarımı kucaklamıştım. Günler geceler boyunca okuyordum. Okudukça karanlığım aydınlamaya başlamıştı sanki.
2020 yılı geldi, babam öldü. Ölümünün ardından sil, başa dönmüştüm. Yaşamak dedikleri bu olamazdı.
Derken covid günleri. Durgunluk dönemi. Sonra tekrar başladım. Bu defa derin okumalar, daha derin rüyalar. Elime geçen her kaynağı okuyordum. Bilim din fizik … Meditasyona başladığım dönemde aynı zamanlar. Ki birçoklarımız gibi. Derken derken sonunda yeni bir Özgür, silbaştan bir hayat hayalim vardı artık benim. Yıl 2020.
Lakîn nereden, nasıl başlayacağımı, başlamam gerektiğini bilmiyordum. Ve ilk kez bir yaren, yolgösterici ihtiyacım oldu. Biri lazımdı bana. Kalpten biliyor, boşluğunu hissediyorum. Buluşma zamanımız gelmişti, ama kimdi o.
İşte Ebru’yu tam o zaman duydum. Bana kızım getirdi O’nu. Kızıma uzun zaman önce başkası, başkasına başkası getirmişti Ebru’yu. Zamanı geldiğinde yol bizleri kavuştururmuş meğer.
Nihayetinde tanıştık. Kablolar bağladı başıma. Bireysel tüm çabama rağmen auram kapkaraydı tanıştığımızda. Enerjim var-yok arasıydı. Ne yer ne gökteydim hâlâ. İşte Ebru o Özgür’ü aldı.
Ben derimi parçalarcasına sıyırırken, geceler rüyalarca kan ter içinde kalırken, ağlamalarım susmamacasına yeri göğü inletirken bana Ebru baktı. O yol oldu. Işık, umut oldu. Bana “mutluluğu” anlattı, hafifliğini anlattı. Merak ettim. Nasıl birşeydi öylesi mutluluk. Mümkün müydü.
Sonra sabrı öğretti Ebru bana. Kibrimi yerle bir etti. O anlattı ben daha da derine indim, okudum. Yaradılışı anlattı. Hakikatin hafifliğini.
Niyet etmiştim bir kere. Uzun oldu. Seanslarca sürdü.
Tabii Özgür uslu durur mu! O dönemde de sürdü oradan oraya savruluşlarım. Kalbimin “ait değilsin” dediği yerler, kişilerle inatla kalışlarım.
Tümü zamanlı, iyi ki olmuşlar, şimdi biliyorum. Seve seve ya da döve döve oluyor ama oluyor. İsteyene yol, yollar açılıyormuş.
Dediğim gibi çok sabırla oldular, bin şükür.
Yakıp yerle yeksan edecek her neyse şifalandıracak olanı da yolluyormuş sistem. Asılı niyet edip, niyetince çabalamakmış, bildim ben.
Hâlâ ara ara yoklama veriyorum. Daha ziyade arabaların kilometre bakımları benzeri birşey. Uzun aradan sonra bugün gittim gene yamacına. Buluşmanın heyecanı geceden sardı. Yarabbi ne rüyalar ne rüyalar. Rakamların havalarda uçuştuğu, zamanların karıştığı, denizlerin birleştiği..
Yaşadığım taaa o zaman bahsettiği “mutluluk” halleri mi yoksa daha mükemmeli mümkün mü? Mümkümdür mutlaka. Zira yol uzun, daha var. Her an yeni seçimler. Ama artık en azından birazını da olsa anladığım kullanma klavuzum var, diyebilirim.
Bu fotoğrafsa ilk ve tek fotoğrafımız. Seanstan önce çektik. Görsel hatıramız da olsun diye rica ettim.
Bir Can Ebru bu Ebru işte, bana şifayı getiren.
Günlüğümde de kalsın, sizler nezdinde bir kez daha minnet ve teşekkürümü sunmuş olayım istedim.
Çok şükür.
özgür tamşen
Ebru Aren Can – Bireysel Danışmanlık ve Kişisel Gelişim
ozgurtamsen 